[18+] Ανεπιθύμητος παντού (14 posts)

Το πέπλο της νύχτας είχε καλύψει τον ουρανό εδώ και αρκετή ώρα, ενώ ο κρύος αέρας σε διαπερνούσε. Η θάλασσα ήταν άγρια και τα κύματα χτυπούσαν ανελέητα την βάρκα. Παρόλα αυτά το αγόρι παρέμενε ξαπλωμένο και ατάραχο με τα μάτια του κλειστά και την κουκούλα του ελαφρώς πεσμένη. Ένα κύμα χτύπησε με περισσότερη δύναμη τη βάρκα, η οποία τραντάχτηκε και θα νόμιζε κανείς ότι θα αναποδογυρίσει, και ένα μεγάλο μέρος του νερού έλουσε το πρόσωπο του παιδιού. Άνοιξε κατσούφικα τα μάτια του και ανασηκώθηκε. Αφού έξυσε τα κόκκινα μαλλιά του, έβαλε το χέρι του πάνω απ'τα μάτια του για να κοιτάξει στον ορίζοντα.
"Wicked ε; Έφτασα τελικά..." σκέφτηκε και στάθηκε στα πόδια του.
Είχε συνηθίσει την αναταραχή της θάλασσας και πλέον δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να διατηρεί την ισορροπία του. Σκούπισε το νερό απ'το πρόσωπό του και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες, περιμένοντας υπομονετικά την στιγμή που θα έφτανε στο Wicked Island. Ήταν ένα μικρό νησί, χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Ήταν μια ξεχασμένη κουκκίδα στον χάρτη για τους ανθρώπους... για τους απλούς ανθρώπους πιο συγκεκριμένα. Το νησί αποτελούταν από μια πόλη που κάλυπτε όλη του την έκταση και τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούταν ως καταφύγιο πολλών εγκληματιών. Ίσως ήταν το μόνο ασφαλές μέρος για κάποιον που ήθελε να ξεφύγει απ'τους διώκτες του, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Για τον Yuuki, αυτό το νησί ήταν το μόνο μέρος στον κόσμο που θα μπορούσε να γυρίσει άφοβα πίσω.[/font]

Δε χρειάστηκε να περάσει παραπάνω από ένα τέταρτο για να φτάσει στις πλατφόρμες και με ένα σάλτο να πατήσει στεριά. Έδεσε την βάρκα σε έναν πάσσαλο και φόρεσε την κουκούλα του για να καλύψει το πρόσωπό του. Ξεκίνησε τον δρόμο προς το σπίτι, με το κεφάλι του σκυφτό και τα χέρια στις τσέπες, ενώ τα ρούχα του ήταν μούσκεμα απ'το ταξίδι. Στη γωνία του δρόμου κοντοστέκονταν τρεις μαυροφορεμένοι άντρες και όταν ο Yuuki μπήκε στο οπτικό τους πεδίο, τον κάρφωσαν με το βλέμμα τους. Το αγόρι σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε προς το μέρος τους. Αμέσως ξαναέσκυψε το κεφάλι και συνέχισε την πορεία του προσπαθώντας να αγνοήσει τους γρήγορους παλμούς της καρδιάς του και την αδρεναλίνη του, που είχε εκτοξευτεί. Πέρασε τους άντρες και αφού έριξε μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω, χώθηκε στο επόμενο στενό που βρήκε. Στο νησί αυτό δε γίνονταν συχνά φασαρίες, μιας και όλοι ήταν εγκληματίες και κανείς τους δεν ήθελε να δημιουργηθεί θέμα. Αν ένα άτομο προκαλούσε αναταραχή και χαλούσε την "ειρήνη" το πιθανότερο ήταν να έπεφταν όλοι πάνω του σαν τα θηρία. Παρόλα αυτά, το παιδί δεν είχε συνηθίσει να βρίσκεται κοντά σε τέτοιους ανθρώπους, που ήξερε ότι δε δίσταζαν να αφαιρέσουν μια ζωή χωρίς λόγο κι αιτία. Ο προορισμός του δεν απείχε πολύ με τον γρήγορο βηματισμό του και ελάχιστα λεπτά αργότερα, έφτασε μπροστά σε ένα μικρό διαμέρισμα. Ήταν ένα απ'τα εφτά που βρίσκονταν πίσω απ'το μπαρ του Steff και λειτουργούσαν ως μέρη διανυκτέρευσης. Το αγόρι κοίταξε γύρω του κι αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, έβαλε το κλειδί στην πόρτα και την άνοιξε.

Η πόρτα άνοιξε φανερώνοντας τον μικρό χώρο. Ένα μικρό σαλόνι με ένα τραπεζάκι στο κέντρο, δυο καναπέδες που λειτουργούσαν σαν κρεβάτια στις δυο άκρες και στο βάθος στα αριστερά, μια πόρτα που χώριζε την τουαλέτα απ'τον υπόλοιπο χώρο. Μπροστά απ'το τραπεζάκι, ο μικρός μοναχός Shoyo, σε μια κάπως πιο... προσωπική στιγμή, πετάχτηκε πανικοβλημένος απ'την είσοδο του συνταξιδιώτη του στο σπίτι και βγάζοντας μερικές κραυγές άρχισε να ψάχνει με μανία το εσώρουχό του. Αφού το φόρεσε έβηξε διακριτικά βλέποντας το κατσούφικο ύφος του Yuuki και έκατσε σοβαρά στο πάτωμα.
-Επιτρέπεται να κάνουν τέτοια πράγματα οι μοναχοί, Shoyo-kun;~
-Σκάσε! Μη μου κάνεις κήρυγμα, δεν είμαι πια μοναχός!
-Αλήθεια;~ ρώτησε με το ίδιο κατσούφικο ύφος. Και τότε γιατί φοράς ακόμα τα...
-Σκάσε λέω! Περιμένεις αλήθεια να βγάλω αυτά τα βραχιόλια!; Είναι οικογενειακά κειμήλια!
-Καλά, καλά... Έχουμε φαΐ; Έχω να φάω μιάμιση μέρα.
-Ναι, έχει μείνει λίγο ramen στο μπολ.
O Yuuki πλησίασε το μπολ για να αντικρίσει ότι είχε τρεις μπουκιές.
-Shoyo-kun~... Με αυτό δε χορταίνουν ούτε τα ποντίκια...
-Δε φταίω... Δεν ήξερα ότι θα έρθεις και δεν κράτησα φαγητό...
-Ο Steff λες να είναι ανοιχτός;
-Λογικά...
-Λεφτά! είπε και ο μοναχός χαμογέλασε φοβισμένα.

-Εμμμ...Να...Πώς να το θέσω;
-Κανονικά Shoyo-kun~, μην ντρέπεσαι.
-Ωραία... Έχουμε μόνο 10.034 beli. είπε με ένα μεγάλο ένοχο χαμόγελο ο 17χρονος μοναχός και έμεινε να ξύνει το κεφάλι του.
-Shoyo-kun~, νομίζω ότι σου λείπουν 74.000 ακόμα.
-Εμμμ. Να, ξέρεις... Ε έλειπες και έτρωγα όλο απ'του Steff και και... Τα περισσότερα τα έδωσα σε αυτό. είπε σοβαρεύοντας κάπως και βγάζοντας από ένα μικρό κουτί, ένα πιστόλι. Όταν συναντήσαμε τον αδερφό σου, το όπλο σου διαλύθηκε και όντας πιστολιέρο νόμιζα ότι θα το χρειαζόσουν.
Ο Yuuki έμεινε έκπληκτος απ'την πράξη του Shoyo και τον πλησίασε.
-Σκοπευτής. είπε και το πήρε απ'τα χέρια του. Δεν είναι κακό, σκέφτηκε χαϊδεύοντας το πιγούνι του, έχει γεμιστήρα, πράγμα σπάνιο και πρέπει να έχει αρκετά μεγάλο εύρος βολής.
-Το αγόρασα απ'τον Steff. Έχει μόνο τον γεμιστήρα, μετά δε θα έχουμε άλλες σφαίρες.
-Μην ανησυχείς, θα βρούμε στο επόμενο νησί. Το έλεγξα και έχει αρκετούς τρόπους διαφυγής. Θα το επισκεφτούμε σε 2 με 3 μέρες, πάω στον Steff.
-Περίμενέ με! Θα έρθω κι εγώ.
5 λεπτά αργότερα, οι δυο τους είχαν κλειδώσει και βάδιζαν προς το μπαρ. Μόλις λίγα βήματα μετά, στέκονταν μπροστά στην σιδερένια πόρτα με την γνώριμη πλέον πινακίδα "Μπαρ του Steff". Ο Yuuki την άνοιξε και μπήκε στον μικρό, γεμάτο κάπνα και έντονη μυρωδιά από αλκοόλ, χώρο.

Σχεδόν όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα, πράγμα αρκετά περίεργο για την ώρα. Δε συνήθιζαν να επισκέπτονται τον Steff εν ώρα δουλειάς, πόσο μάλιστα όταν τόσος κόσμος ήταν τριγύρω. Δεν ήθελαν να του χαλάσουν την εικόνα ούτε να τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Κίνησαν αργά προς την μπάρα αγνοώντας τα βλέμματα τον αντρών, που ήταν καρφωμένα πάνω τους και έφτασαν μπροστά στον 47χρονο ιδιοκτήτη. Ήταν αρκετά μυώδης, σε σημείο που έβλεπες τους κοιλιακούς του να διαγράφονται στην στενή μπλούζα που φορούσε, ενώ οι διάφορες ουλές που είχε πάνω του και κυρίως αυτή στο αριστερό του μάτι προκαλούσαν δέος ακόμα και στους πιο σκληρούς κακοποιούς του νησιού.
-Γεια Steff, είπε κάπως αμήχανα ο Yuuki και έμεινε να κοιτάει το "νεκρό" αριστερό του μάτι.
-Τι κάνετε εδώ τέτοια ώρα; ρώτησε ήρεμα και συνέχιζε να καθαρίζει ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας.
-Εμμ... Χρειάζομαι μια χάρη... είπε ακόμα πιο αμήχανα από πριν.
-Χμμμ... είπε ο Steff αφήνοντας το ποτήρι και ξύνοντας το ξυρισμένο πιγούνι του. Στη συνέχεια ξεφύσησε και έξυσε τα γκρίζα μαλλιά του. Θέλετε φαγητό;
-Ναι. είπε ο Shoyo λες και ο Steff ήταν υποχρεωμένος να τους ταΐζει. Την επόμενη στιγμή, η γροθιά του Yuuki βρισκόταν στο πάνω μέρος του κεφαλιού του μοναχού, ο οποίος έπεσε στα γόνατα.
-Αν μπορείς. είπε και έσκυψε ελαφρώς το κεφάλι.
-Πηγαίνετε πίσω. Έχει αρκετά για να χορτάσετε.
-Ευχαριστώ πολύ Steff. Θα σε ξεπληρώσω κάποια μέρα. Στο υπόσχομαι.
-Ναι ναι, ξέρω. Τράβα, δε θέλω να πεθάνεις στο μαγαζί μου. Ποιος καθαρίζει μετά...

Οι δυο τους πήγαν πίσω απ'την μπάρα, πέρασαν τον Steff και έφτασαν σε μια ξύλινη πόρτα. Την άνοιξαν και μπήκαν στην κουζίνα. Ήταν αρκετά ακατάστατα, αλλά τα σημεία που χρειάζονταν για το μαγείρεμα ήταν αρκετά καθαρά. Σε μια γωνία υπήρχε ένας πάγκος γεμάτος με πιάτα, κυρίως συνοδευτικά για το ποτό.
-Oi oi Steff! Άφησες τα παιδιά να μπουν στην κουζίνα σου!; Νόμιζα ότι μόνο εσύ επιτρέπεται να μπαίνεις εκεί μέσα!
-Δε σε αφορά Oliver. ακούστηκε η συνομιλία τους. Ο Yuuki είχε ήδη αρχίσει να τρώει ότι έβρισκε σε περισσότερη ποσότητα για να μη λείψει κάτι απ'το μαγαζί. Ο Shoyo κοντοστάθηκε πίσω απ΄την πόρτα για να ακούσει τι έλεγαν.
-Τι θα τα κάνεις μετά; Θα το ξεκοιλιάσεις και θα πουλήσεις τα όργανα ή μήπως θα τα πουλήσεις ως σκλάβους;
-Τίποτα απ'τα δύο. Γέρασα πλέον. Είμαι εδώ για να ζήσω ήρεμα το υπόλοιπο της ζωής μου.
Την ώρα που ειπώνονταν αυτά, ο Yuuki είχε φάει γύρω στα πέντε πιάτα και αποφάσισε να σταματήσει. Δεν είχε χορτάσει, αλλά ήταν αρκετά για να τον κρατήσουν μέχρι να κοιμηθεί. Έτσι, άνοιξαν την πόρτα και βγήκαν στην μπάρα, όπου αντίκρισαν κάτι πρωτόγνωρο.

-Μήπως σου θυμίζουν τον γιόκα σου; ήταν η τελευταία φράση που είχε ακούσει ο Shoyo και πλέον μπροστά τους, υπήρχε ένας ξανθός άντρας με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην παλάμη. Ο Steff τον κοιτούσε με ένα εξοργισμένο ύφος, ενώ τραβούσε το μαχαίρι απ'την παλάμη του άντρα.

-Την επόμενη δε θα στην χαρίσω. Oliver! είπε και όλοι στο μαγαζί παρακολουθούσαν έκπληκτοι την σκηνή.
-Έπρεπε να το κάνεις ε; είπε ο ξανθός άντρας, κάνοντας μορφασμούς απ'τον πόνο και κρατώντας την παλάμη του που αιμορραγούσε ασταμάτητα. Μάθε κάτι λοιπόν. είπε και με το δεξί του χέρι, άνοιξε το πανωφόρι του και κατέβασε ελαφρώς την μπλούζα του για να φανερώσει ένα περίεργο τατουάζ. Στη θέα του, ο Steff έμεινε άλαλος και το μαχαίρι έπεσε απ'το χέρι του.
Τώρα ποιος ξέρει τι πρέπει να γίνει για να ανταποδώσω, ε; είπε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ο Yuuki με τον Shoyo δεν είχαν κουνηθεί απ'τη θέση τους, παρά έβλεπαν την σκηνή αποσβολωμένοι. Το ύφος του Steff άρχισε να αλλάζει και πάλι. Ο θυμός του έφτασε στο μέγιστο απ'ότι αποδείχθηκε. Τα χέρια του έτρεμαν, ενώ τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα. Με το ζόρι συγκρατιόταν να μην χιμήξει στον Oliver.
-Τι έγινε Steff; Γιατί δεν ξανακάνεις το κόλπο με το μαχαίρι; είπε χαρούμενος που τον είχε φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Βέβαια δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι. Αυτό που έκανες θα μου χαλάσει την εικόνα στους συντρόφους μου, οπότε πρέπει να ανταποδώσω. αναφώνησε και χτύπησε τα δάχτυλά του. Ξαφνικά δυο άντρες σηκώθηκαν από ένα διπλανό τραπέζι και τον πλησίασαν. Έβγαλαν συγχρονισμένα από ένα στιλέτο και πλησίασαν τον Oliver.
-Δυστυχώς το μαγαζί σου είναι πολύ βολικό, άρα δε θα σου βγάλω το μόνο σου μάτι. Θα συμβιβαστώ όμως με πέντε δάχτυλα απ'το αριστερό σου χέρι. Βλέπεις; Είμαι τόσο καλός που θα σου αφήσω το δεξί για να συνεχίσεις να δουλεύεις! φώναξε και άρχισε να γελάει, ενώ ιδρώτας κυλούσε στο πρόσωπό του απ'τον πόνο.

Οι δυο άντρες έφτασαν στην μπάρα και περίμεναν με τα στιλέτα στο χέρι. Παραήταν πολύ όμως. Ο Yuuki τράβηξε το όπλο που του έδωσε ο Shoyo απ'το πίσω μέρος του παντελονιού του και σκόπευσε τον έναν απ΄τους άντρες στο κεφάλι.
-Μια κίνηση ακόμα! φώναξε οργισμένος ο νεαρός, ενώ ο Shoyo είχε σκύψει το κεφάλι του και μουρμούριζε.
-Α, οι μπέμπηδες του Steff...
-Yuuki, Shoyo, φύγετε από δω. είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε στην κατάστασή του.
-Λυπάμαι Steff. Αυτή τη φορά δε θα σε ακούσω. Φύγετε από εδώ! Δεν αστειεύομαι, αν δεν κάνετε αυτό που λέω δε θα ζήσετε αρκετά για να δείτε ξανά το φως του ήλιου!
-Σκοτώστε τον. είπε ο Oliver και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω, παραβιάζοντας τους "όρους" του αγοριού. Ο πυροβολισμός που ακούστηκε μετά δεν άρεσε και τόσο στον ξανθό άντρα. Ένα ουρλιαχτό βγήκε απ'το στόμα του, καθώς μια σφαίρα είχε μπηχτεί στον δεξή του ώμο. Οι δυο άντρες έστρεψαν τα στιλέτα τους στον Yuuki, αλλά ο Shoyo είχε πάψει να ανασαίνει πλέον.
-Itan no geijutsu: Shi no Ibuki.

Την επόμενη στιγμή, ο μοναχός, πήδηξε προς το μέρος τον αντρών και την ώρα που έφτανε στο έδαφος, γύρισε το σώμα του για να ρίξει μια κλοτσιά στον πρώτο άντρα. Ένα εκκωφαντικό κρακ ακούστηκε και ο αντίπαλός του πετάχτηκε δυο μέτρα παραπέρα με σπασμένο λαιμό. Ο άλλος άντρας στεκόταν έκπληκτος μπροστά στη νέα απειλή. Μια κλοτσιά δεν ήταν δυνατό να διαλύσει ένα λαιμό.

Ο Shoyo στεκόταν απέναντί του, με τους ώμους του πεσμένους. Το κεφάλι του κοιτούσε το έδαφος και το βλέμμα του ήταν χαμένο. Ο Yuuki χαμήλωσε το όπλο και έμεινε να παρακολουθεί τη μάχη, όπως και όλοι οι υπόλοιποι πελάτες. Το αριστερό χέρι του μοναχού ήταν υψωμένο στο ύψος των ώμων του και η παλάμη του ήταν σηκωμένη. Το δεξί του χέρι βρισκόταν λίγο πιο κάτω απ'το στήθος του με την παλάμη του ανάποδα και τα δάχτυλα του μαζεμένα σε αυτήν. Παρόλα αυτά, φαινόταν σαν μην είχε ενέργεια για τίποτα, τα χέρια και τα πόδια του έτρεμαν και δεν υπήρχε ίχνος δύναμης. Θα νόμιζε κανείς ότι θα έπεφτε την επόμενη στιγμή, αλλά εκεί ήταν το μυστικό. Ξαφνικά το αγόρι πετάχτηκε με εξωφρενική ταχύτητα προς τον αντίπαλό του και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόταν μπροστά του. Τον χτύπησε με το δεξί του χέρι στην κοιλιά και γύρισε την παλάμη του από κάτω προς τα πάνω, κάνοντάς την να φτάσει στο ίδιο ύψος με την αριστερή του. Αίμα πετάχτηκε απ'το στόμα του άντρα και αμέσως μετά σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος. Ο μοναχός κοντοστάθηκε για λίγο και στη συνέχεια άρχισε να κουνιέται δεξιά-αριστερά, μέχρι που έχασε την ισορροπία του και επανήλθε λαχανιασμένος.
-Τι στο... αναφώνησε ο ιδιοκτήτης έκπληκτος. Σκότωσε έναν άντρα γυρνώντας απλά την παλάμη του χεριού του!;
-Γαμημένα κωλόπαιδα! Θα σας γαμήσω! Θα σας ξεκοιλιάσω και μετά θα σας πετάξω στα σκυλιά! ούρλιαξε ο Oliver, ενώ στεκόταν στα πόδια του. Την επόμενη στιγμή, όλοι οι πελάτες σηκώθηκαν και βγήκαν απ'το μαγαζί σαν να ήταν συνεννοημένοι, ενώ ο Steff έβγαλε μια καραμπίνα απ'την μπάρα και με το τράβηγμα της σκανδάλης, τίναξε το κεφάλι του άντρα στον αέρα.

Τα δυο αγόρια τον κοίταξαν έκπληκτα και πάγωσαν όταν είδαν το εξοργισμένο του ύφος. Τότε ακούστηκαν πυροβολισμοί και ουρλιαχτά. Δεν πέρασαν 2 δευτερόλεπτα και οι θόρυβοι σταμάτησαν. Ο Steff κοίταξε προς την πόρτα επιφυλακτικά και όπλισε την καραμπίνα του, με την οργή χαραγμένη στο πρόσωπό του. Η πόρτα άνοιξε φανερώνοντας δυο ανθρώπους καλυμμένους με λευκούς μανδύες. Στα άκρα τους, οι μανδύες είχαν χρυσή ραφή και στα αριστερά, στο ύψος του στήθους, ήταν ραμμένο ένα χρυσό σπαθί με την αιχμή του προς τα κάτω. Τα μάτια του Yuuki άνοιξαν διάπλατα. Δεν ήταν προετοιμασμένος για να συναντήσει τους ακολούθους του πατέρα του.
-Yuuki L. Trancy, η εξοχότητά του θέλει να σας δει. Θα σας παρακαλούσα να έρθετε μαζί μας, χωρίς την παραμικρή αντίσταση. είπε ο μπροστινός άντρας και κατέβασε την κουκούλα του μανδύα του. Ίσως να ήταν ο χειρότερος πιθανός αντίπαλος για τον Yuuki εκείνη την στιγμή. Ήταν ψηλός, λεπτός, αλλά ήταν διάσημος για την ευελιξία του στην έπαυλη. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν μαζεμένα και τα μάτια του ήταν μονίμως ελαφρώς ανοιχτά, σε σημείο που πίστευε κανείς ότι με το ζόρι τα κρατούσε ανοιχτά. Τα γαλάζια μάτια του και τα μακριά ξανθιά μαλλιά του ολοκλήρωναν την αριστοκρατική του ταυτότητα, ενώ η χρυσή λαβή του σπαθιού του στη μέση του ήταν απόδειξη των άριστων υπηρεσιών του. Το βλέμμα του άντρα έπεσα στα πτώματα γύρω του και μετά στον Shoyo.

-Ελπίζω να μην είστε εσείς αυτός που κατέφυγε σε μια τέτοια πράξη.

-Όχι, εγώ το έκανα. απάντησε ο Steff πριν προλάβει να μιλήσει το αγόρι.
-Χμμμ... Αυτός, πέρα από το διαλυμένο κεφάλι, έχει μια μαχαιριά και μια σφαίρα στον ώμο. Θα μαντέψω ότι η σφαίρα προήλθε απ'το όπλο που κρατάει ο νεαρός μου κύριος.
-Ναι. Του το έδωσα μόλις τέλειωσα με τον άντρα που κείτεται για να προφυλαχτεί σε άλλη όμοια κατάσταση.
-Μάλιστα. Αν όντως συνέβη έτσι, τότε γιατί δεν τον τελείωσες με το όπλο και χρησιμοποίησες την καραμπίνα;
-Ήθελα να γίνει αυτό που βλέπεις. Δεν σκοπεύω να εξηγήσω όλη την σκηνή σε έναν άγνωστο όμως.
-Κατάλαβα. Εσύ εκεί, είπε δείχνοντας τον Shoyo, είσαι επιζώντας των Inori, ε;
-Τι κι αν είμαι; απάντησε ο μοναχός.
-Αν είσαι, τότε... είπε ο άντρας και μέσα απ'το μανδύα του έβγαλε ένα όπλο, που προκάλεσε τρόμο στον Yuuki. Ήταν φτιαγμένο από καθαρό ασήμι και η κάννη του ήταν αρκετά μεγάλη για να πετύχει έναν άνθρωπο στα 50 μέτρα. Ένα όπλο που είχε μέχρι πριν μια βδομάδα ο Yuuki στην τσέπη του, αλλά είχε κοπεί στα δύο απ'τον αδερφό του. Ο άντρας πέρασε το δάχτυλό του στην σκανδάλη και σημάδεψε τον Shoyo στο κεφάλι. Ασυνείδητα, ο Yuuki ύψωσε το όπλο του και πυροβόλησε το ασημένιο πιστόλι του άντρα, το οποίο εκσφενδονίστηκε μερικά μέτρα πιο πέρα. Εκείνος τον κοίταξε έκπληκτος και έτριψε το δεξί του χέρι.
-Απ'ότι φαίνεται δε θέλετε να ακολουθήσετε την συμβουλή μου, κύριε Yuuki.
-Λυπάμαι Edward, δεν μπορώ να σε έχω στα πόδια μου! είπε το αγόρι και ετοιμάστηκε να πυροβολήσει ξανά.

-Lisa-chan, σημείωσε και αυτό στα λάθη της ημέρας: "Ποτέ μην παίρνεις τα μάτια σου απ'τους αντιπάλους σου."
-Μάλιστα. έκανε η συνοδός του κατεβάζοντας την κουκούλα της. Ήταν μελαχρινή, με μεγάλα γυαλιά και αρκετά όμορφα χαρακτηριστικά. Έβγαλε ένα σημειωματάριο και άρχισε να γράφει αυτά που της είπε ο ανώτερός της.
-Lisa-chan, κάνε λίγο πιο πίσω.
-Μάλιστα! είπε η κοπέλα και κάθισε δίπλα στην πόρτα του μαγαζιού. Τότε ο Edward τίναξε τον μανδύα του πίσω φανερώνοντας την ίδιας μορφής ενδυμασία του. Το πουκάμισο και το παντελόνι του ήταν λευκά, με εξαίρεση τα κουμπιά και τη ζώνη του που ήταν χρυσαφί. Έβαλε τα χέρια του στην χρυσή λαβή του σπαθιού του και έμεινε να την κρατάει για λίγο.
-Θα σας δώσω άλλη μια ευκαιρία, κύριε. Ελάτε μαζί μου ήσυχα, ο πατέρας σας μου είπε ότι πρέπει να ανταποδώσω αν ασκήσετε βία.
-Λυπάμαι Edward, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος σαν εσένα θα με πιάσει. απάντησε και κοίταξε τον Shoyo. Κοιτούσε τον άντρα με μίσος, αλλά ήξερε ότι δεν ήταν σε θέση ούτε να τον αγγίξει. Τότε τα βλέμματα των αγοριών διασταυρώθηκαν και ο Yuuki στράφηκε πάλι προς τον άντρα με την λευκή ενδυμασία. Είπες στην βοηθό σου να σημειώσει κάτι, σωστά;
-Φυσικά. Κάθε μέρα που περνάει πρέπει να βελτιώνομαι. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος απ'το...
-Μην φλυαρείς! Και μην επαναλαμβάνεις τα λάθη σου δύο φορές! φώναξε ο Yuuki και με γρήγορες κινήσεις έβαλε τα δυο του χέρια στα αυτιά του Steff. Αμέσως άνοιξε το στόμα του και φώναξε με όλη του την δύναμη. Ταυτόχρονα, δυνάμωσε τον ήχο, παρουσιάζοντας την φοβερή δύναμη του Φρούτου του.

Ο Yuuki δυνάμωσε τον ήχο αρκετά, ώστε ακόμα και ο Edward να αναγκαστεί να καλύψει τα αυτιά του. Ο Shoyo είχε εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να σπάσει το ένα απ'τα δύο παράθυρα του μαγαζιού και να βγει στον δρόμο, ενώ ο Yuuki να σύρει τον Steff στην κουζίνα.
-Steff είσαι καλά; ρώτησε το αγόρι, αλλά όταν εξαπολύθηκε η επίθεσή του βρισκόταν ακριβώς πίσω του. Παρόλο που άντρας έβαλε και τα δικά του χέρια πάνω απ'του Yuuki, τα τύμπανα του θα παρέμεναν βουβά για 5-15 λεπτά ακόμα.
-Πίσω από το ψυγείο υπάρχει ένα πέρασμα, τρέχα! είπε λίγο πιο δυνατά απ'ότι συνήθως.
-Τι λες!; Θα σε πάρω μαζί, στην τελική σου χρωστάω πολ...
-Ηλίθιο παιδί τρέχα! Δε ξέρεις πως είναι ο κόσμος για να έχεις άποψη ακόμα! του φώναξε με αυστηρό ύφος κάνοντάς τον εγκέφαλο του παιδιού να πυρακτωθεί από σκέψεις. Ο Yuuki έσφιξε τα δόντια και μετακίνησε ελαφρώς το ψυγείο για να φανερωθεί ένα άνοιγμα στον τοίχο. Χώθηκε στο πέρασμα και έσυρε πίσω το ψυγείο για να κρύψει τον τρόπο διαφυγής του. Στη συνέχεια, κοίταξε πίσω του για να δει ότι είχε βρεθεί σε ένα δωμάτιο. Ήταν ένας μεγάλος σκοτεινός χώρος που παντού φιλοξενούσε κουτιά όλων των πιθανών διαστάσεων. Ο Yuuki βάδισε πιο αργά απ'ότι θα έπρεπε προς την πόρτα που βρισκόταν απέναντί του, κοιτώντας με περιέργεια τον χώρο. Όταν έφτασε μπροστά της, άνοιξε την πόρτα, ενώ πίσω του ακούστηκαν δυνατοί θόρυβοι. Κοίταξε έκπληκτος πίσω του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι και το ήξερε. Γύρισε την πλάτη του στον μόνο άνθρωπο που τον είχε βοηθήσει απ'την στιγμή που έφυγε απ'το σπίτι του και άνοιξε την πόρτα που δέσποζε μπροστά του.

Την πέρασε και την έκλεισε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, για να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού, όπου υπήρχαν τα εφτά διαμερίσματα του Steff. Έτρεξε προς την άκρη του δρόμου για να περάσει στην διπλανή, όπου ήταν αυτό που διέμενε προσωρινά με τον Shoyo. Έξω απ'την πόρτα του σπιτιού, ξεπήδησε ο μικρός μοναχός με ένα δρεπάνι στα χέρια του και έναν σάκο στην πλάτη του. Το βλέμμα του έπεσε στον Yuuki και τον πλησίασε γοργά.
-Πού πάμε τώρα; ρώτησε ταραγμένος.
-Όπου κι αν πάμε... θα είμαστε ανεπιθύμητοι. Ώρα να φύγουμε, αφού ήρθε ο Edward δεν έχουμε άλλη επιλογή. είπε και έτρεξε προς το λιμάνι μέσα από τα στενά με τον μοναχό να τον ακολουθεί.
-Ο Steff;
-Λογικά νεκρός. απάντησε και μάλλον επηρέασε τον μοναχό.
-Ποιος ήταν αυτός;
-Το δεξί χέρι του πατέρα μου. Κάποιοι λένε ότι έχει φτάσει στο επίπεδο των Paladin.
-Πώς του ξεφεύγουμε τότε!;
-Πριν ήμασταν τυχεροί... έχει σκουριάσει απ'το καθισιό! είπε λαχανιασμένος ο νεαρός αριστοκράτης. Πρέπει να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και να σαλπάρουμε!
-Μα είναι 5 μέρες ταξίδι! Δεν έχουμε φαΐ! απάντησε ο μοναχός, ενώ είχαν φτάσει στις πλατφόρμες. Όσο έτρεχαν, πολύς κόσμος είχε οπλιστεί και κατευθυνόταν προς το μαγαζί του Steff για να δει τι συμβαίνει. Ευτυχώς οι πυροβολισμοί και οι κραυγές δεν είχαν σταματήσει και οι εγκληματίες δεν έδωσαν σημασία στα μικρά στενά της πόλης
-Κάτι θα σκεφτούμε, τώρα τρέχα στην βάρκα. είπε ο Yuuki, καθώς πηδούσε στην ξύλινη βάρκα. Ο μοναχός πέταξε τα πράγματά του στον κοκκινομάλη νεαρό και έλυσε τον κόμπο, ενώ πηδούσε κι αυτός στην βάρκα. Βγάλανε τα δύο κουπιά και αφού τα χτύπησαν με δύναμη στην πλατφόρμα, έδωσαν ορμή στην βάρκα για να ανοιχτεί. Λίγα λεπτά αργότερα που φάνηκαν αιώνες, είχαν απομακρυνθεί αρκετά για να μη φαίνονται καθαρά απ'το λιμάνι και τότε αρκετά κτήρια ανατινάχτηκαν στο κέντρο της πόλης, τυλιγμένα σε φλόγες.
-Τελικά...όπου κι αν πάω θα είμαι ανεπιθύμητος ε;... σκέφτηκε θλιμμένος ο Yuuki, ενώ ο ήλιος ετοιμαζόταν να ανατείλει.

Χαρακτήρας: Yuuki L. Trancy (FonikoKriari)
ΧΡ: 14
Belli: 65.000/70.000 (14*5.000)
Αιτιολόγηση: Πολύ καλή ιστορία. Ωραία γραφή και περιγραφή, αλλά όχι τέλεια. Στις μάχες αρκετά καλός,αλλά όχι τέλειος. Για ιστορία καλή. Για πρώτη ιστορία χαρακτήρα, δεν με έκανες να θελήσω να τον ακολουθήσω. Στο τελευταίο έχασες και τα 5.000 (Αφαιρέθηκαν από την προσωπική κρίση μου, σύμφωνα με τις οδηγίες). Στα υπόλοιπα τίποτα, επειδή είναι αρχή.

» [18+] Απόκληρος... (9 posts)
» [18+] Risk (17 posts)
» [18+ V] Παίζοντας με την τύχη (16 posts)
» [18+ V] Οι κρεμασμένοι της Teraina (22 posts)
» [18+] Embodiment of Fear [Part 1] (33 posts)