[18+] Embodiment of Fear [Part 1] (33 posts)

Προέκτεινα το χέρι μου σχηματίζοντας μια γροθιά και στόχευσα την κοιλιά του. Λίγο πριν τον πετύχω, εκείνος έφερε το χέρι με το σπαθί του στο σημείο που πλησίαζε η γροθιά μου και με χτύπησε με την λαβή του κοφτερού όπλου του. Είχε υπολογισμένη την κάθε του κίνηση και μπορούσε να με προβλέψει πλήρως. Έκανα ένα βήμα πίσω ώστε να μην δεχτώ επίθεση και ξαναόρμισα πάνω του κρατώντας συνεχή επαφή με το έδαφος με κάποιο πόδι. Αν βρισκόμουν έστω και για λίγο στον αέρα τότε δεν θα επιζούσα. Η επόμενη γροθιά μου που αυτή τη φορά σημάδεψε το πρόσωπό του, ήταν απλά ένας αντιπερισπασμός ώστε να αποτρέψω κάθε τρόπο άμυνας. Μόλις η προσποίησή μου ολοκληρώθηκε, χρησιμοποίησα την ορμή μου και σύρθηκα στο έδαφος φέρνοντας το μπροστινό μου πόδι στο πλάι ώστε να τον κλοτσήσω στο καλάμι. Για άλλη μια φορά με "διάβασε" και σήκωσε το αμυνόμενο πόδι του. Συνδύασε την άμυνά του με μια καλά μελετημένη επίθεση. Το σηκωμένο πόδι λειτούργησε ως μοχλός για να περιστραφεί γύρω από τον εαυτό του και να με κόψει ελαφρά με το σπαθί του στον ώμο ενώ εγώ βρισκόμουν ακόμα στο έδαφος.

Θα μπορούσε εύκολα να είχε καταφέρει πιο βαθύ κόψιμο ή ακόμα χειρότερα, να με είχε αποτελειώσει σημαδεύοντας τον λαιμό μου. Σηκώθηκα προσεκτικά, μη έχοντας την ευχέρεια να τον χάσω από τα μάτια μου. Έχασα αυτόματα την ισορροπία μου και γονάτισα. Ένιωσα τα πόδια μου αδύναμα, ανίκανα να με κρατήσουν όρθιο. Έτρεμαν. Έτρεμα ολόκληρος μπροστά σε έναν εχθρό που ποτέ ξανά δεν είχα αντιμετωπίσει. Καυτό αίμα έτρεχε στο αριστερό μου μάγουλο και στον τραυματισμένο μου ώμο. Επιθεώρησα ταχύτατα τις πληγές μου, είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές. Η κατάστασή μου δεν ήταν τόσο ευνοϊκή για να συνεχίσω. Ήξερα πως δεν μπορούσα να νικήσω αυτόν τον εχθρό. Είχα ήδη χρησιμοποιήσει κάθε τεχνική που γνώριζα χωρίς αποτέλεσμα. Τότε κατάλαβα πως ήμουν αδύναμος. Ένας τέτοιος άνθρωπος - ή μάλλον όχι, δεν ήταν άνθρωπος στα μάτια μου, έμοιαζε περισσότερο με δαίμονα - βρισκόταν σε ένα νησί μια μικρής θάλασσας. Και αυτό που αντίκρισα όση ώρα τον πολεμούσα μπορεί να το θεωρούσε κάποιος "μέτρια ικανότητα" από μέρος του. Τότε συνειδητοποίησα πως ο κόσμος ήταν τεράστιος. Θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό, χωρίς να έχω επίγνωση της πραγματικής δύναμης. Και από αυτή τη μάχη δεν μπορούσα ούτε καν να φύγω. Μόνος μου έσκαψα τον ίδιο μου τον τάφο...

24 ώρες πριν...

Κοίταξα γύρω που πριν μπω στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης. Δεν ήθελα να έχω κάποιον να με ακολουθεί για οποιονδήποτε λόγο. Διέκρινα μια φιγούρα πίσω από κάτι κιβώτια τρία στενά πιο μακριά να κοιτάζει προς το μέρος μου. Έκανα πως δεν την είδα και προχώρησα ήρεμος μέσα στο επιθυμητό σοκάκι. Ευτυχώς είχα να κάνω με άπειρο εχθρό. Αφού έφτασα στην γωνία του πρώτου σπιτιού, κρύφτηκα εκεί και περίμενα τον αντίπαλο να πλησιάσει. Τα βήματά του στα αυτιά μου ακούγονταν σαν να παρακολουθείς σιδηρουργό να δουλεύει στο αμόνι του. Πετάχτηκα ξαφνικά πάνω του και του έπιασα το ένα χέρι. Αφού του το γύρισα μία φορά, ήρθα από πίσω του και τον αφόπλισα με μια απλή λαβή. Κλότσησα το ένα του πόδι με αποτέλεσμα να τον γονατίσω και με το ελεύθερό μου χέρι του έσφιξα γερά τον λαιμό. Τον κοίταξα στα μάτια και διέκρινα τον φόβο που διέτρεχε ολόκληρο το σώμα του. Είχε ήδη αρχίσει να ιδρώνει. Ποιος θα μπορούσε να είχε στείλει σε τόσο επικίνδυνη αποστολή έναν αρχάριο?

-Ποιος σε έστειλε?
Δεν μίλησε. Για την ακρίβεια δεν μπορούσε να μιλήσει. Του έδωσα κίνητρο βγάζοντάς του επιδέξια τον ώμο. Χρειάστηκε μονάχα μία αδύναμη γονατιά στον αγκώνα του λαβωμένου χεριού για να φύγει από την θέση του. Έβγαλε μια κραυγή πόνου και ύστερα από λίγο ησύχασε. Του θύμισα βέβαια πως αν δεν σταματούσε θα πονούσε περισσότερο. Επανέλαβα την ερώτησή μου.
-Ποιος σε έστειλε!?
-Κανείς δεν με έστειλε. Ένας απλός ληστής είμαι. Είδα πως δεν συνοδευόσουν από κάποιον και μου φάνηκες απροστάτευτος. Δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Λίγα λεφτά έψαχνα.
-Λεφτά από ένα 14χρονο? Δεν ακούγεσαι και τόσο πειστικός!
Κούνησα ελαφρά το χτυπημένο του χέρι δίνοντάς του να γευτεί άλλη μία δόση πόνου.
-Αααααααα!! Εντάξει!! Θα σου πω! Απλά μην το συνεχίσεις...! Ένας τύπος με βρήκε και μου είπε πως αν σε έπιανα και σε πήγαινα σε αυτόν τότε θα με γέμιζε χρήματα.
-Και εσύ τον πίστεψες έτσι απλά?
-Μα τι άλλο μπορούσα να κάνω? Μου είπε πως ήσουν ένα απλό παιδάκι και επίσης μου έδωσε και μια προκαταβολή. Ήταν πάρα πολλά για να μην τον πιστέψω και για το ποσό που θα μου έδινε ως ανταμοιβή στο τέλος.
-Που έχεις τα λεφτά?
-Σε ένα πουγκί στην δεξιά μου τσέπη.
Άφησα το ανίκανο χέρι του ελεύθερο να πέσει προκαλώντας του κι άλλο πόνο. Αναγκάστηκε να κρατήσει γερά τον ώμο του με το άλλο χέρι, δίνοντάς μου την ευκαιρία να πιάσω το πουγκί με τα λεφτά από την τσέπη του. Το ζύγισα με το χέρι μου και έφυγα από εκεί ικανοποιημένος και κατευθυνόμενος στα πιο σκοτεινά σημεία της πόλης. Έκανα ένα λάθος. Υποτίμησα την ψυχή του ληστή.

-Πέθανε καταραμένο!!
Σηκώθηκε και μου όρμισε με ένα στιλέτο που έβγαλε από την μπότα του. Το πλεονέκτημα το κέρδισα εγώ καθώς ήταν αδέξιος στην χρήση του. Με το μοναδικό του χέρι ικανό για μάχη έκοψε βίαια και άτσαλα τον αέρα προσπαθώντας να με σκοτώσει. Αφού απέφυγα μία του επίθεση, έπιασα ταχύτατα τον καρπό του και τον έσφιξα. Η λαβή του στο στιλέτο χαλάρωσε. Χρησιμοποιώντας το άλλο μου χέρι, έχωσα γροθιά στο στομάχι του και αμέσως έστριψα τον καρπό του και τον έσπρωξα προς το στήθος του. Το στιλέτο μπήκε βαθιά μέσα στην σάρκα του, διαπερνώντας οποιοδήποτε εμπόδιο έβρισκε και τρυπώντας την καρδιά του. Είχα ήδη χάσει αρκετό χρόνο. Δεν μετακίνησα το νεκρό σώμα από εκείνο το σημείο και με γοργό βήμα ξεκίνησα για άλλη μια φορά προς τον προορισμό μου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου το μέρος στο οποίο πήγαινα ήταν αρκετά κοντά μου. Ο λαβύρινθος που δημιουργούσαν τα στενά της πόλης με οδήγησε σε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο με μισογκρεμισμένους τοίχους και σπασμένα παράθυρα. Ταίριαζε στην περιγραφή.

Μπήκα μέσα και κατέβηκα κάποια σκαλιά. Κατέληξα σε ένα δωμάτιο που φαινόταν σαν την αποθήκη του σπιτιού. Έλεγξα καλά το μέρος και τότε κατευθύνθηκα σε μία από τις τέσσερις γωνίες του. Εκεί, υπήρχε στερεωμένος ένας αναμμένος δαυλός ο οποίος υποδήλωνε την μυστική είσοδο. Ψιλάφησα την λαβή του και βρήκα ένα κουμπί στο πίσω μέρος του. Το πάτησα και τότε περίμενα καθώς το έδαφος άρχισε να σείεται. Ένα άνοιγμα σχηματίστηκε στο πάτωμα και σκαλιά εμφανίστηκαν. Μόλις πάτησα στο πέμπτο κατά σειρά σκαλοπάτι, το άνοιγμα έκλεισε πίσω μου. Το φως από διάφορους δαυλούς που ήταν τοποθετημένοι στους τοίχους μου έδειξαν τον δρόμο. Τα σκαλιά συνέχιζαν για αρκετή ώρα μέχρι που τελικά το έδαφος έγινε επίπεδο. Ο διάδρομος που ακολούθησε τελείωνε σε μία πόρτα. Έκανα να την ανοίξω αλλά το ξανασκέφτηκα. Χωρίς να ακουμπήσω οποιοδήποτε σημείο της πόρτας την εξερεύνησα αλλά δεν βρήκα κάτι. Μετά κοίταξα τριγύρω για κάποιο στοιχείο. Γύρισα πίσω και μέτρησα έναν έναν τους δαυλούς. Ήταν στο σύνολο 17.

Πλησίασα τον πέμπτο και τον ψιλάφησα. Η υπόθεσή μου ήταν σωστή. Άλλη μία μυστική είσοδος άνοιξε για εμένα στον τοίχο δεξιά της πόρτας. Χρησιμοποίησα την είσοδο και επιτέλους έφτασα στον στόχο μου. Παρατήρησα πως μετά από λίγο και αυτή η είσοδος έκλεισε. Κοίταξα το δωμάτιο. Διάφορα πλούσια έπιπλα το διακοσμούσαν. Στην μέση του υπήρχε ένα τεράστιο ξύλινο γραφείο και πίσω από αυτό, κοιτάζοντάς με κατάματα, καθόταν ο άνθρωπος που θα συναντούσα. Δύο τύποι που εμφανίστηκαν δίπλα μου, με έψαξαν και μου πήραν το διαμαντοστόλιστο μαχαίρι που είχα στην θήκη του και τις κρυφές βελόνες ποτισμένες με θανατηφόρο δηλητήριο που έκρυβα στα παπούτσια μου. Ο άνθρωπος που καθόταν στο γραφείο μου ένευσε να πλησιάσω. Έκανα όπως μου υπέδειξε και στάθηκα μπροστά του.
-Είναι η πρώτη μας συνάντηση Shin. Καταρχάς πρέπει να σου δώσω συγχαρητήρια που ξεπέρασες τις παγίδες του κτιρίου. Δεν πρέπει να ήταν δύσκολες για εσένα. Φυσικά η αρχική παγίδα δεν μπορούσε να ρυθμιστεί στα μέτρα σου και ήταν γενική.

-Το "σύνθημα" ήταν το "πέντε" έτσι δεν είναι?
-Μα φυσικά... ο αριθμός των αποστολών που έχεις εκτελέσει για εμένα.
Το πρόσωπό του ήταν κρυμμένο στο βαθύ σκοτάδι αλλά μπορούσα να καταλάβω το χαμόγελο που είχε σχηματήσει.
-Λοιπόν? Τι δουλειά έχω εδώ? Γιατί δεν λειτούργησες όπως τις άλλες φορές?
-Η συγκεκριμένη δουλειά που σου έχω είναι κλασσική αλλά πιο δύσκολη όσον αφορά εσένα και πιο προσωπική όσον αφορά εμένα.
Τον συνειρμό του τον διέκοψε ένας δυνατός θόρυβος που ερχόταν από πάνω μας. Μόλις τον άκουσε γέλασε με την καρδιά του.
-Μάλλον κάποιος προσπάθησε να μπει εδώ μέσα αφού σε ακολούθησε. Αντί να βρει το κουμπί στον δαυλό πρέπει να τον έβγαλε από την θέση του. Ας το προσπεράσουμε τώρα. Οι προηγούμενες δολοφονίες που έκανες για εμένα ήταν σε άτομα τα οποία ήταν άμεσοι ή έμμεσοι εχθροί μου. Όλοι αυτοί δουλεύουν - ή μάλλον δούλευαν για τον ανταγωνιστή μου. Αυτόν που έκλεψε τα πάντα από εμένα στο παρελθόν και απολαμβάνει την ζωή του εις βάρος των κερδών μου και του πλούτου μου. Αυτός ο άντρας έχει την βάση του στο ίδιο νησί που βρισκόμαστε τώρα. Αφού εκτέλεσες με επιτυχία τα πιο σημαντικά μέλη της επιχείρησής του, η δύναμή του χάθηκε.

-Με άλλα λόγια, είναι τρωτός! Θέλω αυτόν τον άνθρωπο νεκρό απόψε κιόλας. Κάνε την δουλειά όσο πιο αθόρυβα μπορείς. Δεν θέλω ούτε οι φρουροί του να καταλάβουν για τον θάνατό του ακόμα και αν βρίσκεται δίπλα τους. Η ανταμοιβή σου γι'αυτήν την δουλειά θα είναι το 20% του πλούτου του συν το τριπλάσιο ποσό που δεχόσουν για κάθε δολοφονία. Θα βρεις τον άθλιο εχθρό μου τρία σπίτια μετά το πέρας την βάσης των Marine. Το ισόγειό του είναι γεμάτο με τους φρουρούς του. Εκείνος μένει μόνιμα στον δεύτερο όροφο του σπιτιού. Βασίζομαι πάνω σου μικρέ. Τίμησε το παντοδύναμο επίθετό σου!
-Μάλιστα κύριε!
Υποκλίθηκα και του γύρισα την πλάτη. Οι προηγούμενοι τύποι ήρθαν και μου έδωσαν πίσω τα όπλα μου. Λίγο πριν βγω από το δωμάτιο κοίταξα πίσω από τον εργοδότη μου, στο απόλυτο σκοτάδι που κάλυπτε το υπόλοιπο μισό του δωματίου. Είχα νιώσει και μία τέταρτη παρουσία. Όχι φρουρού όπως αυτοί οι δύο, αλλά κάτι πιο έντονο. Οι μυστικές είσοδοι άνοιγαν αυτόματα καθώς πλησίαζα και έκλειναν αυτόματα καθώς απομακρυνόμουν.

Στην μικρή αποθήκη πρόσεξα δίπλα από την μυστική είσοδο, δίπλα στον δαυλό μία μεγάλη λίμνη αίματος. Είχαν ήδη τακτοποιήσει το πτώμα του άτυχου ανθρώπου. Βγήκα από το ετοιμόρροπο σπίτι και πήγα σιγά σιγά στο κέντρο της πόλης. Η τελευταία του πρόταση με εκνεύρισε περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Στο άκουσμα του επιθέτου μου ο κόσμος ή τρόμαζε ή εκπλησσόταν και περίμενε υπεράνθρωπα πράγματα από μέρος μου. Όμως δεν ήξεραν τίποτα για εμένα... ούτε και για την οικογένειά μου. Έσφιξα τις γροθιές μου και βάρεσα με δύναμη τον τοίχο του πλησιέστερου σπιτιού. Σοβάδες έπεσαν πάνω μου αλλά δεν τους παραμέρισα. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να φέρω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Είχα μία δουλειά και έπρεπε να την φέρω εις πέρας. Θα περίμενα μέχρι να πέσει ο ήλιος και όταν το σκοτάδι έλουζε την πόλη τότε θα χτυπούσα. Για αρχή πήγα να επιθεωρήσω το κτίριο. Έπρεπε να ξέρω με τι είχα να κάνω. Πέρασα την βάση των Marine και μέτρησα τρία σπίτια μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Ένα συνηθισμένο σπίτι χωρίς κάποια διαφορά από τα υπόλοιπα.

Κοίταξα τον δεύτερο όροφο όπου θα ήταν ο στόχος μου. Τα παράθυρα αποτελούσαν την πιο δελεαστική επιλογή μου. Μπορούσα άνετα να κάνω την επίθεσή μου από την οροφή, πηδώντας μέσα στον δεύτερο όροφο κατευθείαν. Όμως πως θα ανέβαινα εκεί? Ο μόνος τρόπος ήταν να πηδήξω από το γειτονικό σπίτι. Όμως ακόμα και σε αυτό χρειαζόμουν λίγη βοήθεια. Τα τρία σπίτια ήταν ενωμένα μεταξύ τους. Η βάση των Marine ήταν η λύση. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ το ψηλό τείχος που την περιέκλυε και να σκαρφαλώσω σε ένα από τα τέσσερα παρατηρητήρια που υπήρχαν. Από εκεί με ένα απλό άλμα θα έφτανα στην οροφή του πρώτου κτιρίου. Ήταν μεγάλο ρίσκο. Η αποφυγή των απεριόριστων περιπολών των Marine ήταν δύσκολη υπόθεση. Έπρεπε να γίνει! Η νύχτα ήρθε με εμένα να απομνημονεύω τις εκατοντάδες πορείες που είχαν να κάνουν οι περίπολοι. Τα μόνα κενά που μπορούσα να βρω ανάμεσά τους επικαλύπτονταν από το σκοτάδι. Οι προβολείς μόλις που είχαν ανάψει από τα παρατηρητήρια.

Το να σκαρφαλώσω στο τείχος κατευθείαν ήταν αδύνατο καθώς το ύψος του δεν με άφηνε και επίσης ήταν "ντυμένο" με κοφτερά συρματοπλέγματα. Θα έμπαινα μέσα στην βάση τους ενώ άλλαζαν οι περίπολοι. Η πύλη θα έκλεινε με την αλλαγή. Κόλλησα στον τοίχο και σιγά σιγά πλησίασα την πύλη. Άκουσα την ομάδα που φυλούσε την πύλη να μιλά με μία άλλη ομάδα και κατάλαβα πως η στιγμή ήρθε. Τράβηξα όσο περισσότερο θάρρος μπορούσα και με μία ανάσα έτρεξα μέσα. Έπιασα μία πέτρα και την πέταξα πάνω στο άλλο μισό της πύλης που θα έκλεινε από την άλλη μεριά. Η προσοχή όλων στράφηκε προς τα εκεί. Ήταν αρκετό για να με κάνει να γίνω ένα με την μαυρίλα της νύχτας και να εξαφανιστώ εντελώς από τα μάτια τους. Το βήμα μου σιωπηλό λες και δεν ακουμπούσα ποτέ στο έδαφος. Ένας Marine από τις δύο ομάδες φώναξε στα δύο γειτονικά παρατηρητήρια να φωτίσουν την είσοδο. Οι προβολείς σε δευτερόλεπτα κοίταξαν προς το μέρος που τους είπε αλλά εγώ είχα ήδη φύγει. Έμεινα ακίνητος, ακουμπισμένος πάνω στο τείχος με την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή. Άκουσα έναν μεταλλικό θόρυβο και κατάλαβα πως η μόνη μου έξοδος είχε μόλις σφραγιστεί. Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω. Έτρεξα γρήγορα προς το παρατηρητήριο που ήθελα. Μπροστά μου εμφανίστηκε η πρώτη περίπολος. Ταυτόχρονα οι προβολείς άρχισαν να φωτίζουν το εσωτερικό της βάσης. Ένας από τους δύο μπροστινούς έφτανε προς το μέρος μου.

Αναγκάστηκα να τον αποφύγω τρέχοντας προς την καρδιά της βάσης και απομακρυνόμενος από το παρατηρητήριο. Εκεί βρήκα και άλλη περίπολο. Έκανα ένα βήμα πίσω και προσπάθησα να φύγω από αλλού. Κοίταξα γύρω μου αλλά δεν υπήρχε διαφυγή. Είχα περιτριγυριστεί από διάφορες περιπόλους χωρίς όμως να με έχει καταλάβει κάποια. Το μάτι μου έπιασε κάτι ενδιαφέρον. Η περίπολος κοντά στο παρατηρητήριο έσπασε αφήνοντας λίγο πίσω τους δύο άτομα. Ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Όρμισα προς το μέρος τους και τους προσπέρασα ταχύτατα. Δεν ήμουν όμως τόσο τυχερός. Ο ένας από τους δύο με κατάλαβε και με σημάδεψε με το όπλο του. Σταμάτησα στο ένα πόδι ξαφνικά και πετάχτηκα καταπάνω του. Δεν ήθελα να τους πειράξω αλλά με ανάγκασαν. Πήδηξα στον αέρα και τον χτύπησα δυνατά με την γροθιά μου στον λαιμό, σπάζοντάς του έτσι την τραχεία και τον εισοφάγο. Το μόνο φωνήεν που πρόλαβε να ξεστομίσει λίγο πριν χάσει την φωνή του μόνιμα ειδοποίησε τον φίλο του που βρισκόταν κοντά. Με το που ακούμπησαν τα πόδια μου στο έδαφος, έσκυψα και τράβηξα από την δεξιά μου μπότα μία από τις θανατηφόρες βελόνες μου. Τον σημάδεψα και μόλις γύρισε προς το μέρος μου, την εκσφενδόνισα πάνω του πετυχαίνοντάς τον στην καρδιά. Όπου και να τον πετύχαινα το τελικό αποτέλεσμα θα παρέμενε το ίδιο αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα ήθελα να φωνάξει λίγο πριν τον σκοτώσει το δηλητήριο.

Ζητούσα άμεσο αποτέλεσμα. Με το χέρι στην καρδιά του, άγγιξε την βελόνα που εξείχε ελάχιστα και κατέρρευσε. Δεν μπορούσα να αφήσω εδώ τα πτώματα. Τα έσυρα γρήγορα μέσα στην είσοδο του παρατηρητηρίου και έκανα να κοιτάξω έξω μήπως με είδε κανείς ή μήπως ερχόταν κάποιος προς τα εδώ. Στάθηκα ξανά άτυχος. Μόλις βγήκα έξω, ένα έντονο φως με τύφλωσε. Ήταν ο προβολέας του διπλανού παρατηρητηρίου. Μέσα σε δευτερόλεπτα με είδαν τουλάχιστον δύο κοντινές περίπολοι και ήρθαν καταπάνω μου με τα όπλα στα χέρια. Όπλισαν και με σημάδεψαν. Τέλος, σκέφτηκα. Δεν μπορώ να σωθώ σε τέτοια περίπτωση. Σήκωσα τα χέρια και γονάτισα. Αν πολεμούσα τότε θα πέθαινα, ενώ αν προσπαθούσα να φύγω τότε θα σήμαναν συναγερμούς και θα ειδοποιούσαν το μισό νησί, μαζί με τον στόχο μου. Θα έφευγε το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Τότε όμως τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
-Μην πυροβολήσετε! Είναι απλά ένα παιδί!
Με πλησίασε ήρεμα.
-Τι κάνεις εδώ μικρέ? Θα μπορούσαμε να σε είχαμε σκοτώσει.
Αμέσως το κεφάλι μου γέμισε πιθανότητες. Το σχέδιο ήρθε αμέσως. Έκανα ότι μπορούσα ώστε να κυλήσει έστω και ένα δάκρυ από τα μάτια μου αλλά ήταν αδύνατο. Το παρελθόν μου δεν μου έδινε τέτοια προνόμια όπως τα δάκρυα.

-Χάθηκα μέσα στη νύχτα κύριε. Αποχωρίστηκα από την μαμά μου που με έφερε εδώ και μου είπε να περιμένω στην είσοδο ενώ αυτή θα έκανε κάτι δουλειές μέσα στην βάση. Δεν ήξερα πότε θα τελείωνε και όταν άρχισε να βραδιάζει προσπάθησα να την βρω γιατί φοβόμουν.
Είχα επίσης την ευκαιρία να επικαλύψω την απουσία των δύο ατόμων της μίας περιπόλου που σκότωσα.
-Με βρήκαν δύο άνθρωποι εδώ και μου είπαν να περιμένω. Θα πήγαιναν μέσα στην βάση να βρουν την μαμά μου. Συγγνώμη! Θα μπορούσατε να με πάτε στην είσοδο? Η μαμά μου θα έχει ήδη φύγει μάλλον και θα με ψάχνει. Θα πάω κατευθείαν σπίτι.
Το συζήτησαν αρκετά μεταξύ τους αλλά η απόφαση ήταν ομόφωνη. Με πήραν και με οδήγησαν στην έξοδο. Από εκεί είχα δύο επιλογές. Να κάνω τον κύκλο ώστε να μην καταλάβουν οι Marine προς τα που πήγαινα ή να πάω κατευθείαν στο λημέρι του στόχου μου και να τελειώνω. Από εδώ και πέρα είχα χρονικό όριο και αυτό ήταν μέχρι να ανακαλυφθούν τα πτώματα των δύο Marine. Ήξεραν το πρόσωπό μου. Έτρεξα κατευθείαν προς το λημέρι. Δεν με ένοιαζε πλέον αν αποτελείωνα τον εχθρό μου γρήγορα ή αφού σκότωνα όλους του τους φρουρούς. Έφτασα έξω από το σπίτι του. Ξαφνιάστηκα βλέποντας την πόρτα να ανοίγει από μόνη της και από μέσα να ξεπροβάλλουν τρεις άντρες.

Ο καθένας είχε και ένα διαφορετικό όπλο. Ο πρώτος κρατούσε ένα σπαθί, ο δεύτερος μία αλυσίδα που στο τέλος της είχε μία σιδερένια μπάλα  μεσαίου μήκους γεμάτη καρφιά, ενώ ο τελευταίος κρατούσε ένα πιστόλι. Οι δύο πρώτοι επιτέθηκαν με το που με είδαν. Ο τρίτος με το όπλο περίμενε να βρει την κατάλληλη στιγμή για να με πυροβολήσει. Το σπαθί ήρθε με φόρα προς τα πάνω μου, κάθετα, έτοιμο να με κόψει στα δύο. Καλοζυγισμένη επίθεση από μέρος του αλλά δεν έπιασε. Με ένα ισορροπημένο σάλτο στα δεξιά απέφυγα την επικίνδυνη επίθεσή του. Δεν είχα προσέξει παρ'όλα αυτά τον δεύτερο ο οποίος περιέστρεφε την αλυσίδα του και την έριξε καταπάνω μου μόλις έκανα την αποφυγή. Τα τρομερά καρφιά χώθηκαν με δύναμη στο έδαφος καθώς αστόχησαν ελαφρώς από τον στόχο τους, δηλαδή εμένα. Ήταν αρκετά δύσκολο να ελέγξει κανείς ένα τόσο βαρύ και δυσκίνητο όπλο. Δεν με έσωσε τόσο η μικρή αστοχία του όσο η γρήγορη κρίση μου. Πάτησα γρήγορα κάτω και ανάγκασα το σώμα μου να σταματήσει εκεί που βρισκόταν την δεδομένη στιγμή. Αν είχα παρασυρθεί με το σάλτο μου και συνέχιζα δεξιά τότε θα με είχε λιώσει η σιδερένια μπάλα. Κοίταξα τον τρίτο ο οποίος δεν φάνηκε να είχε καθαρό πεδίο για να με σκοτώσει. Έπρεπε να συγχρονιστώ πλήρως με τις κινήσεις τους και να βρω τον ρυθμό μου. Αν έχανα κάποια κίνησή τους τότε θα σήμανε το τέλος μου. Συγκεντρώθηκα πλήρως στους τρεις άντρες.

Απομακρύνθηκα αρχικά από αυτούς. Η στιγμή ήρθε και έτσι όρμισα εμπρός. Το σπαθί αυτή τη φορά ήρθε οριζόντια και χαμηλά, κάνοντάς με να πηδήξω στον αέρα. Το μάτι μου έπαιζε συνεχώς πέρα δώθε παρακολουθώντας τις κινήσεις τους. Είδα τον δεύτερο να παίρνει θέση λίγο πιο μακριά από τον πρώτο και δίπλα του. Μπόρεσα και πρόβλεψα το αποτέλεσμα της οποιαδήποτε κίνησής μου και αποφάσισα. Αν πηδούσα για να αποφύγω το σπαθί, τότε η μπάλα θα έπεφτε πάνω μου και θα ήμουν ανίκανος να αμυνθώ μιας και θα βρισκόμουν στον αέρα. Έτσι μόλις το σπαθί έφτασε κοντά στα πόδια μου βούτηξα μπροστά και πιάστηκα από τα μαλλιά του επιτεθόμενου. Με αυτόν τον τρόπο απέτρεψα την πιθανή επίθεση του δεύτερο. Με μία τούμπα στον αέρα βρέθηκα πίσω από τον τύπο με το σπαθί, προστατευόμενος από τους δύο αλλά όχι από τον τελευταίο. Αν πυροβολούσε εκείνη την στιγμή θα μπορούσε άνετα να πετύχει τον δικό του. Πήρα το ρίσκο και τον αμέλησα. Γύρισα και με κατάλληλο χτύπημα στον σβέρκο του αντιπάλου, τον ξάπλωσα αναίσθητο στο έδαφος. Τράβηξα από την μπότα μου μια βελόνα και την έχωσα στην πλάτη του λίγο πριν πέσει. Θέμα χρόνου πλέον να ξεψυχήσει. Ένιωσα απειλή από πίσω μου. Κοίταξα τον τύπο με το όπλο ο οποίος όπλισε και με πυροβόλησε. Η σφαίρα έσκισε το παντελόνι μου και αμέσως μετά, διαπέρασε το κορμί του αναίσθητου συντρόφου του. Με μια κοφτή ματιά στο παντελόνι μου επιβεβαίωσα την υπόθεσή μου, δηλαδή ότι η σφαίρα με είχε πετύχει, έστω και λίγο. Είχα ματώσει. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό παρά ένα απλό σκίσιμο.

Είχα σαστίσει αρκετά με την απροσδόκητη επίθεση του ενός αντιπάλου μου για να καταλάβω τον δεύτερο που είχε ήδη ξεκινήσει την δική του επίθεση. Για άλλη μια φορά περίστρεψε την αλυσίδα του και έριξε την βαριά μπάλα πάνω μου. Δεν πρόλαβα να γυρίσω και να κοιτάξω. Η ακοή και μόνο μου έδωσε να καταλάβω πως έπρεπε να δράσω άμεσα. Τρεις πιθανές περιπτώσεις. Αυτές ήταν να μου πετάξει την μπάλα οριζόντια, κάθετα ή κατευθείαν πάνω μου σε ευθεία γραμμή από την θέση του. Το αποτέλεσμα θα βασιζόταν αποκλειστικά στην ερμηνεία του κάθε ήχου που έφτανε στο αυτί μου. Έκλεισα τα μάτια μου και χαλάρωσα τους μύες μου. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να χάσω την προσοχή μου από ανούσιες εικόνες. Ο χαρακτηριστικός ήχος που έκαναν μεταξύ τους οι κρίκοι της αλυσίδας ερχόταν όλο και πιο κοντά. Εστίασα καλύτερα σε αυτόν και τότε συνειδητοποίησα πως ο ήχος πλησίαζε διαγώνια, από πάνω και μπροστά. Το σώμα μου έδρασε αυτόματα. Τινάχτηκα στον αέρα προς τα πίσω και άνοιξα τα μάτια μου. Τα καρφιά πέρασαν ξυστά από τις μπότες μου, σκίζοντάς την μία ελάχιστα στο πλάι. Η μπάλα όμως ποτέ δεν ακούμπησε στο έδαφος. Ο ανατριχιαστικός ήχος που ακολούθησε, με έκανε να καταλάβω πως η μπάλα είχε προσγειωθεί πάνω στον πεσμένο σύντροφό του και τον είχε λιώσει για τα καλά. Κανείς δεν νοιαζόταν για τον άλλον. Αρκετά επικίνδυνο για εμένα αλλά και γι'αυτούς. Έτρεξα προς τον τύπο με την αλυσίδα.

Τον κλότσησα στο γόνατο πριν προλάβει να τραβήξει το όπλο του και ένιωσα το κόκαλό του να θρυμματίζεται. Στη συνέχεια, του έσπασα τον καρπό στρίβοντάς τον για να αφήσει την αλυσίδα, τον έπιασα από την μπλούζα και του έβαλα τρικλοποδιά στο άλλο πόδι σπρώχνοντάς τον μπροστά ώστε να πέσει. Τον χρησιμοποίησα ως ασπίδα στον τρίτο. Όπως είχα υπολογίσει, δεν νοιάστηκε για τον δικό του άνθρωπο και μπροστά στην απειλή μου άρχισε να πυροβολεί. Ένιωθα τις σφαίρες να τρυπούν το σώμα της "ασπίδας" μου μέχρι που τελείωσαν τα πυρομαχικά του. Άφησα το άψυχο σώμα και πετάχτηκα στον τελευταίο. Η πρώτη μου γροθιά τον βρήκε στο στομάχι και ο πόνος τον παρέλυσε για τα καλά. Τράβηξα το διαμαντοστόλιστο μαχαίρι μου και με την βοήθειά του έκανα μια αρκετά μελετημένη τομή στον λαιμό του. Η γρήγορη κίνησή μου δεν άφησε το μαχαίρι μου να λερωθεί με το αίμα του καθώς απομακρύνθηκε πριν καν αρχίσει να αιμορραγεί. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα ένα συντριβάνι αίματος δημιουργήθηκε πίσω μου, αφού τον πέρασα. Είχα κουραστεί περισσότερο ψυχολογικά παρά σωματικά. Πολλές εκπλήξεις είχαν συσσωρευτεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Τι άλλο θα έβρισκα μπροστά μου? Μπήκα με προσοχή μέσα στο σπίτι και ετοίμασα το μαχαίρι μου. Δεν υπήρχε κανείς μέσα. Επιθεώρησα για τυχόν παγίδες αλλά τίποτα. Πήρα τα σκαλιά και έφτασα στον πρώτο όροφο. Εκεί με περίμεναν δύο άτομα. Μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω. Ετοίμασα μία επιπλέον βελόνα στο ελεύθερό μου χέρι και προχώρησα πίσω τους. Μου είχαν μείνει δύο ακόμη και έπρεπε να τις χρησιμοποιήσω σοφά.

Τα άτομα αυτά άνοιξαν μία πόρτα δίπλα ακριβώς από τα σκαλιά που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο και μπήκαν μέσα. Το δωμάτιο ήταν πλούσια φωτισμένο. Έλεγξα γύρω μου για τυχόν εχθρούς και αφού σιγουρεύτηκα κοίταξα τους δύο άντρες. Ακούστηκε ένα χειροκρότημα και τότε κέντρισα το ενδιαφέρον μου στο τέλος του δωματίου. Εκεί βρισκόταν καθισμένος ένας ηλικιωμένος άντρας με πυκνά γκρίζα μαλλιά. Φορούσε μία ρόμπα και με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω.
-Ώστε είναι αλήθεια! Μπλε μάτια, άσπρα μαλλιά, η χαρακτηριστική βελόνα ποτισμένη με κάθε είδος δηλητηρίου και αυτό το απειλητικό βλέμμα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι φήμες έλεγαν την αλήθεια! Ένας καθαρόαιμος Zoldyck βρίσκεται ξανά μπροστά μου!
Αιφνιδιάστηκα από πολλές απόψεις. Κανείς στο παρελθόν δεν είχε αναγνωρίσει το ποιος είμαι ή την οικογένειά μου με βάση τα χαρακτηριστικά μου. Αυτό σήμαινε πως ήξερε καλά για τους Zoldyck. Το "ξανά" που είπε επιβεβαίωσε την σκέψη μου. Θα μπορούσε να έχει πληροφορίες γι'αυτούς άρα σκέφτηκα μήπως καθυστερούσα λίγο τον θάνατό του. Εξάλλου ήταν ο κύριος στόχος της αποστολής μου.
-Οι ικανότητές σου είναι όντως παρόμοιες με εκείνες που ήδη ξέρω και έχω δει. Αν και βρίσκεσαι σε πολύ κατώτερα επίπεδα από τους υπόλοιπους ξέρω ότι μπορείς να τους φτάσεις. Είδα τις μάχες σου με τους φρουρούς μου. Συναρπαστικές! Χρησιμοποίησες τις αισθήσεις σου όταν η όρασή σου δεν έδινε αποτελέσματα και αυτό δείχνει δύναμη και εμπειρία. Χαίρομαι που συναντηθήκαμε!
Παρέμεινα σιωπηλός. Δεν ήξερα που το πήγαινε.
-Να φανταστώ ότι είσαι εδώ για να με σκοτώσεις. Χαχαχα, ναι ναι. Την περίμενα αυτήν την επίθεση από τον εργοδότη σου.
Ακούμπησε τον αγκώνα του στο μπράτσο της πολυθρόνας και στήριξε το πρόσωπό του στην γροθιά του.
-Ξέρεις, ο εργοδότης σου έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Νομίζει ότι βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο όσον αφορά την δύναμη. Νομίζει ότι προβλέπει τις κινήσεις μου και νομίζει πως τα άτομα που σε έβαλε να σκοτώσεις ήταν σημαντικά για εμένα. Έπεσε σε όλα έξω. Βλέπεις, μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι. Θέλω να δω τι τροπή θα πάρει η κάθε περίπτωση γι'αυτό και συνεχίζω να παίζω σε παιχνίδια άλλων μέχρι το τέλος.

Είχα κάνει παρόμοιες υποθέσεις για το άτομο αυτό αλλά δεν μπορούσα να φέρω τον εαυτό μου να εμπιστευτεί τόσο τυχαία συμπεράσματα. Συνέχισα να μένω σιωπηλός προσπαθώντας να τον κάνω να έρθει στο ζουμί της υπόθεσης.
-Καταλαβαίνω ότι σου ήρθαν ξαφνικά αλλά γνωρίζω επίσης ότι σου πέρασαν από το μυαλό τα ίδια πράγματα που σου λέω. Με λένε Zircus. Σου έχω μία πρόταση νεαρέ Zoldyck. Θα δράσει σε συνδυασμό με το σχέδιό μου. Δούλεψε για εμένα!
-Δουλεύω ήδη για άλλον! Και εξάλλου θα πεθάνεις σε λίγο!
Γέλασε. Διέταξε έναν από τους δύο άντρες να του δώσει κάτι. Ήταν ένα Den Den Mushi.
-Κάν'το!
Ένας εκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε από ένα σημείο της πόλης. Κοίταξα από το παράθυρο και είδα έναν πύρινο πίδακα να σηκώνεται από τη γη. Οι φλόγες έφταναν σε ύψος δεκάδων μέτρων αρχικά μέχρι που ηρέμησαν. Συνειδητοποίησα πως ο στόχος μου είχε πυροδοτήσει την έκρηξη στο σημείο αυτό.
-Δουλεύεις για ποιον!? Θα πεθάνω από ποιον και γιατί!? Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα!
Τα λόγια του με έκαναν να καταλάβω τι εννοούσε. Η κατεύθυνση της έκρηξης ταίριαζε απόλυτα επίσης. Χαμήλωσα τα όπλα μου. Έχωσα την προτελευταία βελόνα πίσω στην μπότα μου και έβαλα το μαχαίρι μου στην θήκη του. Χάρηκε από το θέαμα που είδε.
-Η ζωή του είχε ήδη φτάσει στο τέλος της εδώ και καιρό. Οι εκρηκτικοί μηχανισμοί υπήρχαν εκεί χρόνια, βαλμένοι από εμένα τον ίδιο. Είμαι πάντα τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό μου. Λοιπόν, με αυτή την αναστάτωση που δημιουργήθηκε στην πόλη, καταλαβαίνεις πως οι Marine δεν θα έχουν τον χρόνο να ψάξουν για ένα παιδάκι. Είναι η ευκαιρία σου! Μπορείς να φύγεις από το νησί αυτή τη στιγμή, χρησιμοποιώντας πλοίο μου. Όμως για να το κάνεις αυτό θα χρειαστώ μία βοήθεια. Η πρώτη σου δουλειά. Θέλω να σκοτώσεις αυτόν εδώ.
Μου έδωσε μία φωτογραφία που απεικόνιζε έναν τύπο με μεσαίου μήκους μαλλιά και επίδεσμο που κάλυπτε το ένα του μάτι, χαρακτηριστικό που τον ξεχώριζε εύκολα στο πλήθος.

-Βρίσκεται ακόμα στο νησί. Αυτό το άτομο είναι ουσιαστικά απειλή για εμένα. Έχει προκαλέσει άπειρες ζημιές στις δουλειές μου και συνεχίζει να το κάνει. Θέλω να εξαφανιστεί. Το πλοίο μου φεύγει το πρωί, όταν ο ήλιος βγει. Φρόντισε να κάνεις την δουλειά σου πριν από εκείνη την ώρα και να μην εντοπιστείς από τους Marine. Θα τον βρεις στον δρόμο που οδεύει προς το λιμάνι. Είναι η ώρα του να φύγει από το νησί. Ξεκίνα Shin! Το όνομά του είναι Takasugi Shinsuke!! Οι άντρες μου θα σου δώσουν και ένα δωράκι. Θα σε βοηθήσει σε περίπτωση που οι ικανότητές σου δεν είναι στο απαραίτητο επίπεδο.
Δεν κατάλαβα πλήρως τα τελευταία λόγια του. Τι εννοούσε ότι οι ικανότητές μου μπορεί να μην ήταν στο απαραίτητο επίπεδο? Έγιναν πολλά πράγματα μέσα σε αυτό το 24ωρο. Έπρεπε να καθίσω να σκεφτώ καλά οτιδήποτε έγινε για να τα βάλω σε μία σειρά και να αποφασίσω για το μέλλον μου. Είχα όμως τέτοια πολυτέλεια χρόνου? Ο νέος μου στόχος αποχωρούσε αυτή τη στιγμή από το νησί. Έκανα να φύγω και τότε οι φρουροί μου έδωσαν δύο πράγματα. Ένα κάλυμμα ώστε να αποφύγω τους Marine στον δρόμο και ένα πιστόλι. Μαζί με αυτό μου έδωσαν μία σφαίρα.
-Πρόσεχε πως θα την χρησιμοποιήσεις. Σε περίπτωση που ανατρέξεις στο πιστόλι να ξέρεις ότι αν αστοχήσεις τότε δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία... και δεν μιλάω για άλλη ευκαιρία σε μάχη, αλλά στην ζωή!
-Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ένα τέτοιο όπλο.
-Γνωρίζω καλά για τις τέχνες των Zoldyck, να είσαι σίγουρος γι'αυτό. Απλά ξέρω δύο-τρία πράγματα παραπάνω και έτσι σε παρακαλώ να το κρατήσεις για κάθε περίπτωση. Μην το πετάξεις! Έχε γεια καινούριε μου φίλε!

Έριξα το κάλυμμα πάνω μου και έκρυψα το πρόσωπό μου. Τοποθέτησα το πιστόλι στην ζώνη μου με βαριά καρδιά και την μοναδική σφαίρα που συνοδευόταν με αυτό στην τσέπη μου. Οι φρουροί μου έδειξαν τον δρόμο αν και ήταν ο ίδιος με πριν. Κοίταξα για τελευταία φορά τα σκαλιά που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο. Τι έκπληξη μπορεί να έκρυβε ο όροφος αυτός? Γεμάτος παγίδες φαντάστηκα. Ο Zircus ήταν έξυπνος άνθρωπος και ήξερε τα πάντα για τον πρώην εργοδότη μου. Μπορεί επίτηδες να είχε δώσει τέτοιες πληροφορίες ώστε ο δολοφόνος -δηλαδή εγώ- να έχει δύο ευκαιρίες να αποδείξει την αξία του. Μία με ωμή βία και μία με εξυπνάδα. Εγώ μάλλον την απέδειξα με το πρώτο. Αν δεν ήταν για τους προβολείς που με βρήκαν στην βάση των Marine, τότε θα ήταν το δεύτερο. Έξω από το κτίριο όπως και σε ολόκληρη την πόλη, ο κόσμος είχε σοκαριστεί με το συμβάν. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με πλήθος ανθρώπων που παρακολουθούσαν τις πύρινες γλώσσες να φωτίζουν το συγκεκριμένο σημείο του νησιού. Πυκνός καπνός είχε καλύψει τον σκοτεινό ουρανό, σε σημείο που ούτε το φεγγάρι δεν φαινόταν. Ξημέρωνε σε λίγη ώρα. Έπρεπε να προλάβω και τον στόχο μου αλλά και το πλοίο μου. Έτρεξα ανάμεσα στα πλήθη, προσπαθώντας να φτάσω στον κεντρικό δρόμο της πόλης που οδηγούσε στο λιμάνι. Εκεί θα βρισκόταν και ο Takasugi Shinsuke. Η τύχη ήταν ξανά με το μέρος μου. Η κατεστραμμένη βάση του πρώην εργοδότη μου ήταν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από το λιμάνι.

Αυτό θα μου έδινε το πλεονέκτημα να τον βρω μιας και δεν είναι πολλοί εκείνοι που θα απομακρύνονταν από τέτοιο θέαμα. Τελικά έφτασα στον κεντρικό δρόμο αλλά είχε περάσει ήδη αρκετή ώρα. Τα χρώματα του ουρανού σιγά σιγά γίνονταν πιο ανοιχτά, προμηνύοντας την άφιξη του ηλίου. Πολλοί Marine προσπαθούσαν να ησυχάσουν τον τρομοκρατημένο κόσμο μη δίνοντάς μου σημασία. Όσο προχωρούσα, τόσο λιγότεροι άνθρωποι μου έκλειναν τον δρόμο. Το πλήθος από αυτό το σημείο και πέρα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Κοιτούσα τον κάθε άντρα που προσπερνούσα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έφτανα ταχύτατα στο λιμάνι και φοβήθηκα μήπως τον είχα χάσει. Όμως αποδείχτηκε διαφορετικά όταν είδα έναν σχετικά ψηλό τύπο με kimono να περπατά προς την θάλασσα. Διέκρινα αμέσως τον λευκό επίδεσμό του που περνούσε γύρω από το κεφάλι του και επιβεβαίωσα την υπόθεσή μου. Τράβηξα μία από τις δύο τελευταίες βελόνες που απέμειναν στην κατοχή μου και όταν απομακρυνθήκαμε από το πλήθος και ήμασταν μόνοι μας, ετοιμάστηκα να την πετάξω πάνω του και να τον αφήσω να πεθάνει από το δηλητήριο.
-Με βρήκες, επιτέλους!
Σταμάτησα επί τόπου. Σιγουρεύτηκα ότι κανείς δεν ήταν τριγύρω και μετά τον κοίταξα έντονα. Έμεινε ακίνητος και μετά γύρισε για να με δει.
-Έστειλαν παιδί αυτή τη φορά? Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο απελπισμένοι... Λοιπόν, όποτε θες ξεκινάμε την αντίστροφη μέτρηση μέχρι τον θάνατό σου.