[18+] Risk (17 posts)

Το πλοίο έφτασε ομαλά στον προορισμό του. Τα μέλη του πληρώματος έριξαν άγκυρα διακόσια μέτρα περίπου μακριά από το νησί. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος φυσικά. Οι ακτές του νησιού ήταν γεμάτες βράχια και ύπουλες παγίδες της φύσης, με αποτέλεσμα να κριθεί η αποβίβασή μας κατευθείαν στην ξηρά αδύνατη. Το νησί ήταν τεράστιο. Μυτερά βουνά υψώνονταν κάθε λίγο σε διάφορα σημεία που έμοιαζαν με γιγαντιαίους σταλαγμίτες. Μέτρησα αρχικά πέντε κολοσσιαίου μεγέθους ενώ δεν έλειψαν από το οπτικό μου πεδίο μερικές δεκάδες μικρότεροι. Το έδαφος καλυπτόταν από πολλές εκτάσεις δασών που ανέβαζαν την πολυπλοκότητα του νησιού ένα επίπεδο παραπάνω. Στην αρχή θεώρησα αδύνατο το να περιηγηθούμε σε ένα τέτοιο μέρος καθώς ήταν υπερβολικά εύκολο να χαθείς. Η ξύλινη βάρκα ακούμπησε την επιφάνεια της θάλασσας με εμάς επάνω της. Ήμασταν μονάχα οι τρεις μας, εγώ και οι δύο άντρες του Zircus. Ήμουν υπό παρακολούθηση καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού, πράγμα που με έκανε να νιώσω κάπως άβολα. Μπορεί να δούλευα για εκείνον αλλά ποτέ δεν ήξερες τι θα μπορούσε να συμβεί, άρα βρισκόμουν σε συνεχή επιφυλακή.

Οι δύο άντρες έπιασαν τα κουπιά και η βάρκα άρχισε να κινείται προς την ξηρά. Όταν φτάσαμε, μου έκαναν νόημα να κατέβω πρώτος. Πάτησα πάνω στην τραχιά επιφάνεια της πέτρας που λειτουργούσε ως βάση ενός μικρού σταλαγμίτη. Κοίταξα πίσω μου αλλά δεν τους είδα να με ακολουθούν. Αντιθέτως, έκαναν κουπί πάλι προς το πλοίο αφήνοντάς με μόνο μου. Φοβήθηκα. Ήταν η αποτυχία μου που με οδήγησε στην προδοσία από μέρος του Zircus? Ήμουν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε παρά να με παρατήσει να πεθάνω σε ένα έρημο νησί σαν και αυτό? Σκέφτηκα ξανά τα τελευταία του λόγια. Τίποτα από αυτά που μου είπε δεν συνδέονταν με την αρχική μου υπόθεση. Τότε ένας από τους άντρες σηκώθηκε και πέταξε κάτι προς το μέρος μου με δύναμη. Ήταν ένα στιλέτο και ερχόταν καταπάνω μου. Το έπιασα στον αέρα, λίγο πριν καρφωθεί στο μέτωπό μου. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση. Σχεδίαζε να με σκοτώσει, μπορούσα να το καταλάβω. Μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά, άνοιξα το σημείωμα που ήταν τυλιγμένο στην λαβή του στιλέτου.

"Δάση ολισθαίνουν λίγο ομαλά, φύσα όλα να ηττηθούν σε εσένα. Τι οδηγεί νωπό αρχηγό?"
Γέλασα. Εύκολη δουλειά για εμένα. Τσαλάκωσα το χαρτάκι και το πέταξα στην θάλασσα. Περπάτησα προς την καρδιά του νησιού. Για αρχή έπρεπε να το εξερευνήσω και να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα. Για να μπορέσω όμως να το κάνω αυτό έπρεπε να έχω μία καλή εικόνα του νησιού. Θα την αποκτούσα σύντομα. Εντόπισα έναν σταλαγμίτη μεσαίου ύψους και ανέβηκα πάνω του. Έφτασα στην κορυφή του και απογοητεύτηκα κάπως. Κάποιοι άλλοι σταλαγμίτες μου έκοβαν την θέα και θα χρειαζόμουν κάτι πιο κοντά στο κέντρο του νησιού ώστε να πετύχω. Ένας από τους πέντε μεγάλους θα ήταν ότι πρέπει. Ευτυχώς για εμένα, ήμουν κοντά στον έναν. Κατέβηκα κάτω και άρχισα να περιφέρομαι μέσα στα δέντρα που κάλυπταν το έδαφος. Ήταν αρκετά δύσκολο να διατηρήσεις σταθερή πορεία καθώς οι βάσεις των σταλαγμιτών σε έκαναν να στρίβεις κάθε λίγο και λιγάκι. Η ώρα περνούσε χωρίς να έχω φτάσει ακόμα. Πίστευα ότι θα μου έπαιρνε περίπου κάποιο τέταρτο ώστε να πλησιάσω αρκετά και να τον δω πάνω από τα δέντρα.

Παρ'όλα αυτά, εδώ και μία ώρα, με βάση την θέση του ηλίου, περιπλανιόμουν άσκοπα. Έκανα κύκλους χωρίς να καταλάβω κάτι. Είχα απομακρυνθεί για να είμαι πιο ακριβής. Πλέον ο στόχος μου απείχε τουλάχιστον μία ώρα δρόμο. Παρατήρησα πως είχα βρεθεί πιο κοντά στον κεντρικό σταλαγμίτη, δηλαδή στο κέντρο του νησιού. Δεν μου άρεσε αυτό το μέρος. Ένιωσα πολλαπλές φορές την παρουσία κάποιου πίσω μου να με παρακολουθεί. Ποτέ όμως δεν βρισκόταν εκεί κάποιος όταν γυρνούσα. Όσο πλησίαζα στον κεντρικό σταλαγμίτη ένιωσα ακόμα περισσότερα βλέμματα να είναι καρφωμένα πάνω μου. Τότε διέκρινα μια κίνηση αρκετά μέτρα μπροστά μου, μέσα στο δάσος. Υπήρχε σίγουρα κάτι εδώ. Έμεινα ακίνητος και περίμενα για λίγο. Δεν ακουγόταν τίποτα. Τότε άρχισα ξαφνικά να τρέχω. Δεν με ένοιαζε που θα πήγαινα, αρκεί να αποκάλυπτα αυτούς ή αυτά που με παρακολουθούσαν. Ανέβαινα σταλαγμίτες και πηδούσα από την μία κορυφή στην άλλη και μετά πάλι μέσα στο δάσος. Μία από τις πτώσεις μου με εξέπληξε. Όσο ήμουν στον αέρα και περνούσα τα κλαδιά ενός δέντρου κατευθυνόμενος στο έδαφος, το μάτι μου έπιασε διάφορα σχοινιά που συνέδεαν τα δέντρα μεταξύ τους.

Άλλαξα τακτική. Αυτή τη φορά ανέβηκα πάνω σε ένα δέντρο για να δω από κοντά τα σχοινιά. Ήταν αλήθεια. Πολλά δέντρα ενώνονταν μεταξύ τους και δημιουργούσαν δρόμους προς πολλές κατευθύνσεις. Πάνω τους βρίσκονταν και αυτοί που με ακολουθούσαν. Δεν θα τους άφηνα. Τράβηξα το διαμαντοστόλιστο μαχαίρι μου και έκοψα μερικά σχοινιά που έφταναν στο δέντρο μου. Ακολούθησα το τελευταίο που έμεινε. Περπάτησα με προσοχή πάνω του και συνέχισα τον δρόμο μου. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα μέχρι που άρχισα να νιώθω κουρασμένος. Λίγο ακόμα και θα χρειαζόταν να σταματήσω και να ξεκουραστώ, πράγμα πολύ επικίνδυνο με δεδομένη την κατάσταση. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι μπορούσαν και κρατούσαν σταθερή την απόσταση μεταξύ μας. Δεν πτοούνταν από την ταχύτητά μου ούτε και από τους δρόμους που τους "έκλεινα". Σε αυτό το σημείο ήξερα σίγουρα πως είχα να κάνω με ανθρώπους. Τι άλλο θα μπορούσε να σχεδιάσει τέτοιους δρόμους? Καθώς έτρεχα πάνω στα τεντωμένα σχοινιά παρατήρησα κάτι περίεργο. Το δέντρο στο οποίο έφτασα δεν είχε άλλα σχοινιά να το συνδέουν με κάτι.

Κοίταξα τα υπόλοιπα δέντρα γύρω μου αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Τελείωσε ο δρόμος που δημιούργησαν? Αν ήταν έτσι τότε είχα περισσότερες πιθανότητες να τους ξεφύγω. Χωρίς τους δρόμους τους θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν την γη, πράγμα δύσκολο καθώς εύκολα χανόσουν στους ατελείωτους λαβύρινθους του νησιού. Πήδηξα από το δέντρο και ακούμπησα έδαφος. Από εκεί και πέρα άρχισα να τρέχω. Συνειδητοποίησα σχεδόν αμέσως ότι σταμάτησαν να με ακολουθούν. Ελάττωσα την ταχύτητά μου και σταμάτησα. Ξάπλωσα στον κορμό ενός δέντρου και περίμενα όσο χρειαζόταν ώστε αργότερα να συνεχίσω την πορεία μου. Πεινούσα και διψούσα. Άρχισε να σκοτεινιάζει μέχρι που νύχτωσε για τα καλά. Ήμουν ξανά έτοιμος. Σηκώθηκα, τεντώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Κάτι καιγόταν, πράγμα που το κατάλαβα από την μυρωδιά του καμένου. Ήμουν αρκετά κοντά στην πηγή. Η φωτιά βρισκόταν στην αντίθετη κατεύθυνση από όπου με κυνηγούσαν οι άλλοι. Αποφάσισα να πάω προς τα εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα παρατήρησα φως. Ήταν φως από φλεγόμενο δαυλό και βρισκόταν σε ύψος μεγαλύτερο από εκείνο του εδάφους. Όταν πλησίασα πιο κοντά το είδα καλύτερα. Βρισκόταν πάνω σε δέντρο.

Ο δαυλός φώτιζε το μέρος γύρω από το δέντρο. Υπήρχαν 4 άντρες γύρω του οι οποίοι είχαν κατασκηνώσει και είχαν ανάψει φωτιά. Έψηναν για να φάνε. Κοίταξα το συγκεκριμένο δέντρο. Δεν θα μπορούσε να βάλει κάποιος δαυλό εκεί εκτός και αν σκαρφάλωνε ή αν υπήρχε σχοινί. Η πρώτη περίπτωση απορρίφθηκε σχεδόν αμέσως καθώς θα ήταν πολύ ηλίθιο να σκαρφάλωναν κάθε βράδυ σε τέτοιο ύψος για να ανάψουν απλά έναν δαυλό. Άρα υπήρχε κάτι άλλο. Περιεργάστηκα το δέντρο λίγο παραπάνω μέχρι που είδα κάτι γνώριμο. Ένα σχοινί ήταν δεμένο γύρω από τον κορμό του δέντρου. Από το σημείο που ήμουν δεν μπορούσα να δω αν συνδεόταν με κάποιο άλλο δέντρο αλλά ήταν σχεδόν σίγουρο ότι ίσχυε αυτό. Οι άνθρωποι εκεί δεν φάνηκαν να ήξεραν για την παρουσία μου και ανυποψίαστοι συνέχισαν το γεύμα τους μασουλώντας και γελώντας δυνατά. Ήταν λίγο παράξενο αυτό καθώς οι τύποι που με ακολουθούσαν πριν δεν είχαν πολλά κοινά στην συμπεριφορά τους με αυτούς εδώ. Οι τύποι που με ακολουθούσαν ήταν σιωπηλοί και "αόρατοι". Ακόμα και κατά την ημέρα, δεν μπορούσα να τους δω μέσα στο δάσος.

Επιπλέον, ο σωματότυπος αυτών εδώ δεν ήταν φτιαγμένος για να μπορούν να τρέχουν με άνεση πάνω σε ημιτεντωμένα σχοινιά και από δέντρο σε δέντρο. Άρα υπήρχαν δύο παρατάξεις? Αυτό θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογήσει την λήξη της παρακολούθησής μου από τους προηγούμενους και την ασυνέχεια που υπήρχε στο δρομάκι που δημιουργούσαν τα δεκάδες σχοινιά. Η είσοδος σε εχθρικό έδαφος τους ανάγκασε να πράξουν ανάλογα. Και αυτοί εδώ δεν φαίνονταν ούτε εξειδικευμένοι στο σκοτάδι. Χρειάζονταν το φως μιας πηγής, που εδώ λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο ο δαυλός. Σιγουρεύτηκα όταν άκουσα καλύτερα την συζήτησή τους. Τους άκουσα να μιλούν για την μοναδική φυλή που απέμεινε στο νησί και πως δεν θα απέμενε πολύ μέχρι να την εξαλείψουν και αυτή. Οι δύο από αυτούς είχαν μεθύσει ενώ ένας τρίτος φαινόταν πειραγμένος από το αλκοόλ. Ο τελευταίος δεν έπινε καθόλου. Μέσα στην μέθη τους άρχισαν να λένε ασυναρτησίες και πως αν έβλεπαν κάποιον από την φυλή να περνά τα σύνορα τότε θα τον έσφαζε για τα καλά. Οι άλλοι γέλασαν με την φράση του. Μου προκαλούσαν ήδη αηδία. Προχώρησα προς το μέρος του δέντρου που ήταν φωτισμένο αλλά κυκλικά ώστε να μην με ακούσουν. Ενωμένος με τις σκιές των δέντρων που δημιουργούσε το φως του φεγγαριού έφτασα από την άλλη πλευρά του δέντρου όπου παρατήρησα κάτι διαφορετικό από ότι περίμενα.

Τα δέντρα δεν ενώνονταν με σχοινιά αλλά με μικρές γέφυρες. Τότε όλα ήρθαν στο μυαλό μου τόσο βολικά. Κατάλαβα σχεδόν όλη την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί. Οι άντρες που είχα μπροστά μου ήταν οι επιδρομείς, ξένοι στο νησί. Με εντολή κάποιου ήρθαν για να το καταλάβουν ή να εκμεταλλευτούν κάτι συγκεκριμένο εδώ. Λεηλάτησαν τα τοπικά χωριά και έσφαξαν τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί. Οι δρόμοι που είχαν αναπτύξει οι κάτοικοι του νησιού μετατράπηκαν σε γέφυρες για να διευκολυνθούν και να μην χάνονται ενώ ταυτόχρονα να έχουν σταθερό πάτημα. Παρέμενε μονάχα μια φυλή. Εδώ παρουσιάστηκε το πρόβλημά μου. Το μήνυμα που μου έστειλε ο Zircus μεταφραζόταν ως εξής...
"Δολοφόνησε τον αρχηγό"
Ήταν σε σειρά τα αρχικά των λέξεων και ολόκληρη η τελευταία λέξη. Το θέμα ήταν ποιον!? Ποιος από τους δύο αρχηγούς έπρεπε να δολοφονηθεί από εμένα? Οι δύο παρατάξεις είχαν λογικά έναν αρχηγό η καθεμία. Προσπάθησα να βρω την λογική εδώ. Αν με έβαζε να σκοτώσω τον αρχηγό της φυλής τότε θα βοηθούσα τους επιδρομείς και έτσι θα μπορούσε να έχει όφελος ο Zircus από χρήματα ή ακόμα και από ολόκληρο το νησί. Αντιθέτως, αν σκότωνα τον αρχηγό των επιδρομών τότε θα μπορούσε ο εργοδότης μου να εκμεταλλευτεί τους γηγενείς προς άλλα συμφέροντα. Μεγάλο ρίσκο για εμένα.

Χρειαζόμουν επιπλέον πληροφορίες. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να μάθω ποια παράταξη είχε σχέση με τον Zircus. Για να γίνει όμως αυτό θα χρειαζόταν να διεισδύσω μέσα στην "καρδιά" της αντίστοιχης παράταξης. Και το να γίνει αυτό σε ανθρώπους σαν τους επιδρομείς ήταν κάπως δύσκολο. Δεν θα μπορούσαν να δεχτούν ξένο με τίποτα. Άρα το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να πάω στους γηγενείς. Άλλη μία σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Θα γινόταν άνετα να κάνω την ομάδα που είχα μπροστά μου να σπάσει ώστε να τους κατατροπώσω έναν έναν και στο τέλος να τραβήξω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα από όποιον επιζήσαντα. Η τελική μου απόφαση βγήκε. Οι μεθυσμένοι ήταν εύκολοι στόχοι. Έπιασα μια πέτρα από το έδαφος και την πέταξα σε έναν θάμνο δίπλα τους. Μονάχα δύο από αυτούς άκουσαν τον θόρυβο και γύρισαν για να κοιτάξουν τι έγινε. Εκείνος που δεν έπινε, σηκώθηκε και έπιασε την λαβή του σπαθιού του. Πλησίασε τους θάμνους και επεξεργάστηκε το σημείο. Πέταξα άλλη μία πέτρα αρκετά κοντά του με αποτέλεσμα να του κεντρίσω το ενδιαφέρον ακόμα περισσότερο. Όμως δεν ήταν τόσο χαζός. Κατάλαβε ότι πρόκειται για αντιπερισπασμό και ειδοποίησε τους άλλους.

Όλοι τους σηκώθηκαν και ετοιμάστηκαν για μάχη. Κοιτούσαν τριγύρω τους για αρκετή ώρα μέχρι που αποφάσισαν να στείλουν κάποιον για ενισχύσεις. Αυτός θα χρησιμοποιούσε τις γέφυρες που κρέμονταν στα δέντρα. Εκεί θα χτυπούσα αρχικά. Δεν έστειλαν κάποιον μεθυσμένο γιατί δεν θα μπορούσε να πατήσει σταθερά πάνω τους. Ο ελάχιστα επηρεασμένος από το ποτό πλησίασε το δέντρο. Ήμουν αρκετά κοντά και είπα να προσπαθήσω. Βούτηξα μέσα από τις σκιές και έχοντας στο χέρι μου το διαμαντοστόλιστο μαχαίρι μου έκανα να τον καρφώσω. Αν τον πετύχαινα τότε το χτύπημα θα ήταν θανατηφόρο. Τέντωσα το χέρι μου μπροστά, το οποίο λίγο αργότερα βρήκε απαλή αντίσταση αλλά την κατέστρεψε με την αντίστοιχη δύναμη από εμένα. Το μαχαίρι μου χώθηκε βαθιά μέσα στο στερνό του αντιπάλου μου και βγήκε σχεδόν αμέσως, αφήνοντας τον νεαρό άντρα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει στη ξαφνική μου εμφάνιση. Ανησύχησα αρκετά παρ'όλα αυτά. Κάτι πήγε στραβά με την επίθεσή μου. Σημάδεψα τέλεια το σημείο της καρδιάς του αλλά το μαχαίρι βρήκε διαφορετικό σημείο. Το σοκ που υπέστη ο άντρας τον ανάγκασε να παραμείνει σιωπηλός όσο κατέρρεε και ξεψυχούσε. Πετάχτηκα πάλι πίσω στο δάσος, μέσα στις σκιές, περιμένοντας άλλη ευκαιρία να εμφανιστεί για εμένα.

Όλοι τους κατάλαβαν πως ο σύμμαχός τους δέχτηκε επίθεση. Ένας από αυτούς έχασε την ψυχραιμία του και πήγε τρέχοντας να βοηθήσει τον νεκρό. Ο άλλος με το σπαθί του φώναξε να γυρίσει πίσω άμεσα αλλά η μέθη και η κατάσταση απέκοψαν την φωνή του. Κατάλαβε πως δεν μπορούσε να τον μεταπείσει και έτσι αναγκάστηκε να τρέξει και να τον τραβήξει πίσω. Και άλλη ευκαιρία. Άφησε τον δεύτερο μεθυσμένο πίσω μόνο του. Το οπτικό του πεδίο ήταν σαφώς ελαττωμένο κατά πολύ. Ζήτημα ήταν αν καταλάβαινε τι γινόταν στο 1 μέτρο μακριά. Παραπατούσε κάθε λίγο και λιγάκι. Έτρεξα προς το μέρος του προσπαθώντας να μείνω κρυμμένος από όλους τους. Βγήκα ξανά μέσα από το δάσος και επιτέθηκα στον απομονωμένο τύπο. Έκανα μια λάθος κίνηση. Προκάλεσα θόρυβο αρκετό για να ειδοποιήσω δύο από αυτούς. Ο άντρας με το σπαθί σταμάτησε και κοίταξε πίσω του. Με είδε έτοιμο να αποτελειώσω τον φίλο του. Δεν θα προλάβαινε να με προφτάσει και να αποτρέψει τον επικείμενο θάνατο. Απλά έμεινε εκεί με το πρόσωπό του να δείχνει πλήρως την ψυχολογία του μέσω των εκφράσεων που έπαιρνε. Ο στόχος μου με είδε αλλά δεν συνειδητοποίησε τι έγινε μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Απλά έπιασε με τα χέρια του τον λαιμό του και τα είδε βουτηγμένα στο αίμα.

Αμέσως μετά σχημάτισε ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό του και έπεσε κάτω. Η τομή που έκανα στον λαιμό του με το μαχαίρι είχε αρκετές ατέλειες. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση όπως την σχεδίασα. Ούτε ευθεία ούτε αρκετά ψηλά. Είχε γίνει σε σημείο που δεν ήξερα αν έκοψα το απαιτούμενο μέρος ή όχι. Κάτι περίεργο συνέβαινε από όταν έφυγα από την Devidea. Οι κινήσεις μου φαίνονταν πιο αργές και πιο άτσαλες. Επίσης το να ορμίσω στους 4 άντρες ήταν αρκετά δύσκολο όσον αφορά το ψυχολογικό κομμάτι. Τα πόδια μου δεν προχωρούσαν όταν τα πρόσταζα και η καρδιά μου είχε φτάσει να χτυπάει πολύ γρήγορα για άγνωστο λόγο. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπο και οι ανάσες μου είχαν γίνει πιο βαριές. Ήταν σαν να έχω άγχος. Σαν να μην ήμουν σίγουρος για το αν θα μπορούσα να νικήσω αυτή τη μάχη. Δεν ήξερα τι γινόταν. Έκανα ένα βήμα πίσω και είδα τους τελευταίους 2. Ο ένας ετοιμάστηκε να με αντιμετωπίσει ενώ ο δεύτερος καθόταν δίπλα στον άψυχο σύντροφό του και κοιτούσε έντρομος. Δεν ήταν σε θέση να λάβει μέρος στην μάχη. Ο αντίπαλος όρμισε πάνω μου με το σπαθί σηκωμένο πάνω από το κεφάλι του. Η αποφυγή μου κρίθηκε εύκολη. Και πάλι όμως κάτι με εμπόδισε να πραγματοποιήσω την κίνησή μου.

Το σπαθί κατέβαινε με τεράστια ταχύτητα αλλά το σώμα μου δεν κουνιόταν. Είχα κοκαλώσει και περίμενα να με κόψει. Την τελευταία στιγμή, τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν όπως θα έπρεπε και με βοήθησαν να πάρω ξανά τον έλεγχο του σώματός μου. Δυστυχώς δεν ξέφυγα από την επίθεση άθικτος. Η κοφτερή λεπίδα είχε διασχίσει την άκρη του πιγουνιού μου και συνέχισε σκίζοντας με ακόμα και στο στήθος. Προσπερνώντας τα επιφανειακά μου τραύματα, εστίασα στο μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα. Κατάλαβα τι συνέβαινε μόλις το σπαθί έφτασε αρκετά κοντά στο πρόσωπό μου. Όταν έγινε αυτό τότε αυτόματα ήρθε στα μάτια μου μία εικόνα που ήθελα να ξεχάσω εδώ και μέρες. Την εικόνα του Takasugi Shinsuke που ετοιμαζόταν να με εκτελέσει. Και πλέον η αδυναμία μου είχε και μία εξήγηση από πίσω της. Φοβόμουν. Μετά από την μάχη μου με τον άντρα εκείνον είχα αποκτήσει βαθύτερα τραύματα από αυτά του σώματος. Τα ένιωθα να κατασπαράζουν την ψυχή μου και το ηθικό μου όσο βρισκόταν στο μυαλό μου η ήττα που δέχτηκα. Ήταν σίγουρο ότι δεν θα επανερχόμουν αμέσως στον παλιό μου εαυτό. Κοίταξα τον αντίπαλό μου και μετά τον άλλον από πίσω του. Αν αποφάσιζε να μπει στην μάχη παρ'όλη την κατάστασή του τότε δεν θα επιζούσα.

Το σπαθί αφού κατέβηκε, ξαναετοιμάστηκε για να με κόψει. Αυτή τη φορά ήρθε από τα πλάγια. Και πάλι απέφυγα την λεπίδα λόγω των καλών αντανακλαστικών μου. Η λύση στην περίπτωσή μου ήταν πιο απλή από ότι περίμενα. Έπρεπε να φύγω. Να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να ξεφύγω από αυτή τη μειονεκτική θέση. Γύρισα την πλάτη μου στον αντίπαλο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος από το σημείο στο οποίο είχα φτάσει. Αυτό σήμαινε πως θα έμπαινα πάλι στην περιοχή των γηγενών. Κάθε επιλογή όμως εδώ ήταν καλύτερη από το να κάτσω και να περιμένω το τέλος μου. Ο εχθρός μου είπε στον σύντροφό του να τρέξει πίσω και να ειδοποιήσει τους άλλους όσο εκείνος θα με κυνηγούσε να με σκοτώσει. Ένιωθα υπερβολικά κουρασμένος για να τρέξω γρήγορα. Όλα αυτά ήταν συμπτώματα του φόβου μου. Σύντομα θα με έφτανε. Λίγο αργότερα άρχισαν να φαίνονται τα σχοινιά των γηγενών πάνω στα δέντρα. Δεν είχα χρόνο να σκαρφαλώσω ένα για να τα χρησιμοποιήσω. Συνέχισα ευθεία μπροστά μέχρι που κάπου σκόνταψα και έπεσα. Όταν συνήλθα από το πέσιμο κατάλαβα πως ο αντίπαλός μου ήταν αυτός που με είχε ρίξει. Ετοίμασε την μύτη του σπαθιού του και με κοίταξε με ενδιαφέρον. Δεν είχε δώσει σημασία στο γεγονός ότι πάλευε με ένα παιδί. Δεν θα καθυστερούσε άλλο. Πήρε βαθιά ανάσα για το αποτελειωτικό χτύπημα.

Κατέβασε με φόρα το σπαθί του αλλά αστόχησε γιατί έριξα μια δυνατή κλοτσιά στο καλάμι του ενός ποδιού του. Γύρισα μπρούμητα και άρχισα να σέρνομαι μακριά του. Τα χέρια μου γλιστρούσαν στα μαραμένα φύλλα που σκέπαζαν το έδαφος κάνοντας το έργο μου δυσκολότερο. Αυτή η ξαφνική δόση αδρεναλίνης που δέχτηκε το σώμα μου οφειλόταν στην ίδια εικόνα που ήρθε ξανά στο μυαλό μου λίγο πριν τον χτυπήσω στο πόδι. Δεν ήταν ακόμα η ώρα μου, σκέφτηκα. Και όσο προσπαθούσα να πιστέψω αυτό το πράγμα άλλο τόσο αποδεχόμουν την τραγική κατάσταση που οδηγούσε μονάχα στον θάνατό μου. Άκουσα τα βήματά του πίσω μου. Ήταν αρκετά κοντά μου. Με κλότσησε στα πλευρά κάνοντάς με να στριφογυρίσω ανάσκελα από τον πόνο. Πάτησε με το ένα του πόδι τον λαιμό μου και μου έκοψε την αναπνοή. Τα χέρια μου προσπαθούσαν πυρετωδώς να διώξουν το πόδι του και να μου χαρίσουν άλλο λίγο οξυγόνο αλλά δεν τα κατάφερναν. Είχε νευριάσει πολύ μαζί μου, κρίνοντας από το βλέμμα του. Είπε κάτι αλλά τα αυτιά μου είχα βουλώσει εντελώς και δεν μπορούσα να τον ακούσω. Άκουγα μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου. Και ξαφνικά, ένα βέλος καρφώθηκε στο αριστερό μάτι του εχθρού μου. Ένα δεύτερο βρήκε στήριγμα στο στήθος του. Ένα τρίτο στερεώθηκε στο πόδι με το οποίο πατούσε τον λαιμό μου και το τελευταίο στον δεξί ώμο του.

Το νεκρό σώμα έπεσε πάνω μου πλακώνοντάς με. Πήρα βαθιές ανάσες για να αναπληρώσω το οξυγόνο που έχασα και έκανα πέρα το πτώμα. Σηκώθηκα αργά και όλα μαύρισαν. Ζαλίστηκα. Όταν η όρασή μου επανήλθε διέκρινα παντού γύρω μου με την βοήθεια του φεγγαριού φιγούρες να με παρακολουθούν. Και όλες βρίσκονταν πάνω σε κλαδιά δέντρων ή σε σχοινιά. Θεώρησα πως αυτοί ήταν μέλη της φυλής που είχε απομείνει στο νησί. Σήκωσα ψηλά τα χέρια μου για να δείξω ότι δεν είχα επιθετικές προθέσεις. Δύο άτομα κατέβηκαν κάτω και με πλησίασαν. Δεν μπορούσα να δω μέσα από το σκοτάδι της νύχτας το πρόσωπό τους ή την φορεσιά τους. Ο ένας πήγε στο πτώμα δίπλα μου και τράβηξε ένα ένα τα βέλη. Τα τοποθέτησε στην φαρέτρα του και γύρισε προς το μέρος μου. Ο άλλος μου έριξε ένα χτύπημα πίσω από το γόνατο και με γονάτισε. Με άρπαξε από τα μαλλιά και μου βάρεσε το κεφάλι στο έδαφος.
-Πηγαίντε πίσω και ετοιμάστε τα όπλα σας. Κάποιος από αυτούς πέρασε τα σύνορα. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι!
Όλοι τους τον υπάκουσαν και εξαφανίστηκαν άμεσα από το οπτικό μου πεδίο.
-Είσαι δικός τους!? Απάντα τώρα αλλιώς θα χάσεις την ζωή του μπάσταρδε!
Η απάντησή μου θα επηρέαζε και το μέλλον μου. Φυσικά το να πω ότι είμαι μαζί τους θα με σκότωνε επί τόπου. Έπρεπε να διαλέξω προσεκτικά τα λόγια μου. Τότε όμως ξανασκέφτηκα. Εδώ εμφανίστηκε η ευκαιρία μου. Ήταν η καλύτερη από όλες. Ήταν το ρίσκο που θα έπαιρνα. Τα πάντα ή τίποτα...
-Ναι... είμαι!

[Όλα τα παρακάτω θα είναι ενημερωμένα σύμφωνα με την τελευταία περίοδο που διανύουμε]
Όνομα νησιού: Usurpom
Γεωγραφική-Γεωλογική Περιγραφή: Το νησί καλύπτεται κατά τεράστιο ποσοστό από γιγαντιαία βουνά που μοιάζουν με σταλαγμίτες. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν 5 σταλαγμίτες που υπερτερούν σε μέγεθος και αυτοί βρίσκονται ένας σε κάθε γωνία του νησιού και ο τελευταίος στο κέντρο του. Στο έδαφος υπάρχουν μόνο δάση που κάνουν την περιήγηση στο νησί δύσκολη καθώς σχηματίζουν έναν τεράστιο λαβύρινθο με την βοήθεια των αμέτρητων βουνών. Οι γηγενείς έχουν δημιουργήσει ένα δίκτυο με το οποίο μπορούν και μετακινούνται χωρίς να φοβούνται μη χαθούν. Το δίκτυο αποτελείται από σχοινιά τα οποία είναι δεμένα πάνω σε κλαδιά και δέντρα ενώνοντας το ένα με το άλλο και φτιάχνοντας δρόμους προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Οι επιδρομείς εκμεταλλεύτηκαν τα σχοινιά και έφτιαξαν κρεμαστές γέφυρες για να διευκολυνθούν.
Πόλεις-Χωριά-Σημαντικές τοποθεσίες: Ένα χωριό και ένα φρούριο.

• Όνομα Χωριού: Sankara
  Πληθυσμός (περίπου): 500
  Περιγραφή: Βρίσκεται καλά κρυμμένο ανάμεσα στα βουνά και μέσα στο πυκνό δάσος. Εκεί ζει η τελευταία φυλή από τις 10 που υπήρχαν κάποτε στο νησί. Οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί δεν έχουν τεχνολογία και θεωρούνται ιθαγενείς. Μιλούν την κοινή γλώσσα και είναι αρκετά επιφυλακτικοί.
  Σημαντικά ζωντανά Πρόσωπα:
  
  1. Αρχηγός Φυλής
     
  
  
• Όνομα Φρουρίου: Αδιάβατο Φρούριο
  Πληθυσμός (περίπου): 300
  Περιγραφή: Φτιαγμένο πάνω στα ερείπια του πρώτου χωριού που λεηλατήθηκε και βρίσκεται κάτω από το κεντρικό μεγάλο βουνό στην μέση του νησιού. Δημιουργήθηκε από τους επιδρομείς για να ζήσουν εκεί και να προετοιμαστούν καλύτερα για τον πλήρη έλεγχο του νησιού.
  Σημαντικά ζωντανά Πρόσωπα:
  
  1. Επικεφαλής και αρχηγός των επιδρομέων
     
  
  

Σημαντικά Πρόσωπα στην ιστορία του νησιού:

1. 
   

Σημαντικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο νησί:

1. Η καταστροφή των 9 από τα 10 χωριά και η δημιουργία του Αδιάβατου Φρουρίου στα ερείπια ενός από αυτά.
   

Χαρακτήρας: Shin (Phoenix Marco)
ΧΡ: 17
Belli: 79.000/85.000
Αιτιολόγηση: Μετά από τηλεφώνημα του Hellgar έγινε αυτό το ποστ. Λεπτομέρειες της βαθμολογίας του από 27-28/7 που θα γυρίσει. 

Χαρακτήρας: Shin (Phoenix Marco)
ΧΡ: 17
Belli: 79.000/85.000
Αιτιολόγηση: Πολύ ωραία ιστορία. Έχασες λίγο από τις περιγραφές κυρίως σχετικά με τα σχοινιά (6.000). Κέρδισες άπειρα για την τελευταία σου κουβέντα... Ανυπομονώ για την επόμενη.

Ελέγχθηκε.