[18+V] παιχνίδια του μυαλού ή μια άλλη πραγματικότητα?(part 1)[shells town][12posts]

Αφού μετά από πολλές περιπέτειες κατάφερα να μάθω που βρισκόταν η μητέρα μου , ξεκίνησα το ταξίδι μου για να την σώσω. Το πλήρωμά μου είχε σκοτωθεί και η κακή μου φήμη απλωνόταν ραγδαία στην east blue. Το αρρωστημένο μου μυαλό δεν με άφηνε να σκεφτώ καθαρά, τα λάθη όλο και μεγάλωναν.


Ένιωσα έναν δυνατό πόνο στο κεφάλι μου και πετάχτηκα. Παρατήρησα το τοπίο γύρω μου. Πολλά δέντρα. Δίπλα μου υπήρχε μια καρύδα. ‘έτσι εξηγείται ο πόνος’’ σκέφτηκα… πάσχιζα να θυμηθώ τι είχε γίνει. Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν μια καταιγίδα και ένα πλοίο να πλησιάζει , ένας άντρας φώναζε ακατανόητα λόγια καθώς τα κύματα σφυροκοπούσαν το πλοίο μου. Η Μάγια ούρλιαζε από φόβο. Φώναζε το όνομά μου. Τότε ένας κεραυνός χτύπησε το πλοίο μου και ένα κύμα μας κατάπιε. Αυτό ήταν το τελευταίο που θυμόμουν. Ήταν όνειρο? Πραγματικότητα? Πάντως η μάγια δεν φαινόταν πουθενά. ανακάθησα και κοίταξα λίγο τριγύρω μου κρατώντας το κεφάλι μου που πονούσε.

Τα ρούχα μου ήταν σχισμένα και τα όπλα μου δεν φαίνονταν πουθενά. Έπρεπε να τα βρω. Αποκεφάλισα τον εαυτό μου και έστειλα το κεφάλι μου να ψάξει τριγύρω ελπίζοντας πως θα βρω τουλάχιστον το καιροσουκι φλειλ μου. Μεσα σε έναν θάμνο λοιπόν πήρε το μάτι μου το κατάνα να είναι πεταμένο. Έστειλα και τα δύο μου χέρια να ψαχουλέψουν καθώς λοιπόν ψηλάφιζαν τον θάμνο για να πιάσουν το κατάνα ένιωσα να αγγίζω κάτι μεταλλικό και αμέσως όλα τα μέλη μου έπεσαν κάτω.
‘’εδώ είσαι’’ σκέφτηκα.
Επανέφερα τα μέλη μου στο σώμα μου και κινήθηκα προς τα εκεί. Μέσα στα επόμενα λεπτά οι δύο πιο πιστοί μου φίλου βρέθηκαν στις θήκες τους. Περιεργάστηκα το μέρος τριγύρω μου. Μου φαίνονταν γνωστό αλλα δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω το μονοπάτι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου. Σκέφτηκα πως όλο και κάποια πόλη θα υπήρχε οπότε θα ήταν αρκετά πιθανό να βρω την μάγια εκεί.
Το χαλικωτό μονοπάτι ταίριαζε απόλυτα με το τοπίο. Η μυρωδιά της άνοιξης , τα πουλιά που κελαιδούσαν, τα βαριά κλαδιά των δέντρων…όλα αυτά έκανε το τοπίο να μοιάζει με παραμύθι…

Καθώς περπατούσα στο δρομάκι κατευθυνόμενη προς την πόλη , συνειδητοποίησα πως όλα γύρω μου μου φαίνονταν λίγο γνωστά. η επιβεβαίωση ήρθε λίγο αργότερα όταν το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα δέντρο που είχε πολύ εμφανή σκαλισμένα δύο αρχικά πάνω στον κορμό του.. τα δύο αυτά αρχικά ήταν της γιαγιάς και του παππού μου. Τα είχαν κάνει την ημέρα που παντρέυτηκαν. Ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό μου , πλησίασα στον κορμό του δέντρου και χάιδεψα απαλά τα φθαρμένα από τον χρόνο γράμματα. Πόσες πολλές αναμνήσεις μου έρχονταν στο μυαλό… η γιαγιά μου και ο παππούς μου με κρατούσαν μαζί με την παιδική φίλη της μαμάς μου και μητέρα του κενσίν που με μεγάλωσε από τότε που με είχε αφήσει η μητέρα μου, μέχρι τα 9 μου όπου είχα αναγκαστεί να τρέξω μέσα στο δάσος για να ξεφύγω από αυτούς που νόμιζαν ότι είχα δολοφονήσει τον κενσίν τον παιδικό μου φίλο. Δεν τους είδα από τότε , από κοντά τουλάχιστον, αφού τα βράδια κατέβαινα κρυφά από το βουνό και τους κοιτούσα έξω από τα παράθυρα να περνούν την ώρα τους μπροστά από το τζάκι διαβάζοντας και παρηγορώντας την μητέρα του κενσίν. Λίγο καιρό μετά έμαθα ότι έφευγαν. Κανείς δεν ήξερε που πήγαν . τότε ήταν που έχασα τα ίχνη τους. Αποτραβήκτηκα από το δέντρο κοιτάζοντάς το με τα βουρκωμένα μου μάτια. Όλες αυτές οι αναμνήσεις μου προκαλούσαν πόνο. Τουλάχιστον τώρα ήξερα που βρισκόμουν.  Σπίτι μου  στην shells town. Μόνο που όλα έμοιαζαν διαφορετικά…..

Σιγά σιγά άρχισα να εισέρχομαι στην πόλη όπου έμοιαζε διαφορετική απ όσο την θυμόμουν και μάλιστα προς το χειρότερο/ έμοιαζε σαν μια παρελθοντική shells town , πράγμα το οποίο ήξερα πως ήταν αδύνατον. Κοίταζα δεξιά και αριστερά αποχαυνωμένη καθώς έμπαινα όλο και πιο βαθιά στην πόλη. Ήταν κατακρεουργημένη από επιθέσεις, μισογκρεμισμένα σπίτια άνθρωποι φτωχοί τριγύρω που στην όψη μου μάζευαν τα παιδιά στις αγκαλιές τους. Όλα αυτά μου θύμιζαν τις ιστορίες που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρό παιδί για την εποχή των μεγάλων πειρατών όπου πειρατές έρχονταν στο νησί και το κατέστρεφαν , το έκλεβαν, βίαζαν γυναίκες και έκλεβαν παιδιά…
Βρέθηκα μπροστά σε ένα στενάκι, ένα γνώριμο στενάκι όπου μία από τις παλαιότερες παμπ του νησιού βρίσκονταν εκεί. Σκέφτηκα πως λίγο ρούμι θα βοηθούσε στο να χωνέψω την περίεργη κατάσταση του νησιού και την αλλαγή που υπέστη αφ’ ότου έφυγα. Επιπλέον θα μπορούσα να κάνω ερωτήσεις για το πώς και το γιατί και φυσικά να δω τον αγαπημένο μου φίλο yahiko, που είχα αφήσει πίσω τότε .έτσι λοιπόν με μία ανυπομονησία μέσα μου έστριψα στο πλακόστρωτο στενάκι.

Τέσσερις άνδρες, αρκετά γυμνασμένοι είχαν περικυκλώσει μια νεαρή κοπέλα και την πείραζαν. Εκείνη είχε κολλήσει με την πλάτη της στον τοίχο και φώναζε απελπισμένη. Ένας άνδρας βγήκε στο μπαλκόνι της απέναντι μονοκατοικίας, και αν και είδε την σκηνή ξαναμπήκε αμέσως μέσα κλείνοντας και τα παντζούρια τα οποία ήταν παλαιού στιλ.
Ένας  από τους άνδρες έσκισε την μπλούζα της κοπέλας πιάνοντας τα στήθη της με τα βρόμικα χέρια του., εκείνη έκλαιγε. Τσαντίστηκα. Έκοψα το χέρι μου και το έστειλα να τον σκουντήξει στην πλάτη. Εκείνος γύρισε και η φίλοι του τον ακολούθησαν με το βλέμμα τους.
‘γιατί δεν τα βάζετε με κάποιον στα μέτρα σας?’ είπα επαναφέροντας το χέρι μου στην αρχική του θέση και τραβώντας το κατάνα μου με το άλλο χέρι.
‘φύγε κοριτσάκι αν δεν θες να είσαι η επόμενη’ μου είπε αυτός και γέλασαν μαζί με την συμμορία του.
Χαμογέλασα και πλησίασα προς το μέρος του. Απροειδοποίητα έσκυψα ,έκανα μια στροφή με τέτοιο τρόπο ώστε να βρεθώ στο ύψος της μέσης του και τον χτύπησα στα πλευρά με την λαβή του κατάνα μου. Αυτός έβγαλε ένα βογκητό. Εγώ ξανατραβήχτηκα ελαφρώς πίσω
‘ αφήστε την και θα σας χαρίσω την ζωή’ είπα αυτή την φορά με ένα πιο απαθές πρόσωπο.

Αυτοί όντως απομακρύνθηκαν από την κατατρομαγμένη κοπελίτσα που βρισκόταν στο πάτωμα και έκλαιγε με λυγμούς. Κινήθηκαν προς τα μένα , όχι για να φύγουν αλλά για να παίξουν μαζί μου. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν πως θα έκαναν. Εγώ τράβηξα από την θήκη που είχα στην πλάτη το καιροσεκι φλέιλ και εκείνοι είχαν τραβήξει τα σπαθιά τους που είχαν κυρτή λεπίδα η οποία θύμιζε χατζάρες. Ο αρχηγός τους έκανε ένα νεύμα και ο ένας από τους άνδρες κινήθηκε προς το μέρος μου γελώντας σαρδόνια. Εγώ τον άφησα να μου επιτεθεί. Πέτυχε ένα πολύ βαθύ –σχεδόν διαμπερές κόψιμο στο στήθος μου. Εγώ συνέχισα να τους κοιτάω χαμογελώντας.
Χαχαχαχα αυτά παθαίνει όποιος τα βάζει με εμάς!!!’ φώναξε με ευχαρίστηση ο αρχηγός τους.
Όμως μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα το σώμα μου ενώθηκε και έκανα την επίθεσή μου. Το αίμα από το κομμένο κεφάλι του τύπου που μόλις μου είχε επιτεθεί έβαψε το πλακόστρωτο. Το χαμόγελο του άσχημου βρωμιάρη αρχηγού έσβησε. Τότε ένας άλλος από τους άνδρες του μου επιτέθηκε αλλα το φλειλ μου τον απέκρουσε με ένα μη θανάσιμο χτύπημα στο στήθος. Τότε το σώμα μου αποκόπηκε από την μέση και κινήθηκε πετώντας στον αέρα προς το μέρος του αρχηγού

‘αααα τι είσαι!!!’ φώναξε τρομαγμένος καθώς αποτραβήχτηκε προς τα πίσω.
Εγώ κινήθηκα ιπτάμενη προς το μέρος του και πήγα από πίσω του βάζοντας την λεπίδα μου στον λαιμό του.
Μην τολμήσετε και κουνηθείτε!’ είπα στους συντρόφους του, οι οποίοι σαν καλά παιδιά με άκουσαν και έκατσαν στα αυγά τους.
‘φύγε από αυτό το νησί αμέσως. Έτσι και σε ξαναδώ μπροστά μου δεν πρόκειται να σου ξαναχαρίσω την ζωή.Να φροντίσεις να ενημερώσεις όλους τους παρανόμους που γνωρίζεις πως έτσι και πιάσω άλλον να απειλεί τους κατοίκους αυτού του νησιού δεν θα ζήσουν για να δουν το επόμενο φως της ημέρας. Να θυμάσαι το όνομά μου. Sakura’  του ψιθύρισα στο αυτί και τον άφησα επιστρέφοντας στο σώμα μου. Αυτός και τα τσιράκια του αφού  μάζεψαν τον αναίσθητο μειτ τους έγιναν καπνός.
Κινήθηκα προς την κατατρομαγμένη κοπελίτσα. Εκείνη στην θέα μου κουλουριάστηκε ακόμα περισσότερο τρομαγμένη.
‘ μην φοβάσαι. Δεν θα σε βλάψω οι ληστές έφυγαν , δεν θα σε ξαναενοχλήσουν .’της είπα και αυτή σηκώθηκε σκεπάζοντας όπως όπως το στήθος της με την βοήθεια του χεριού μου.
‘ εισαι πειρατίνα?’ με ρώτησε η κοπελίτσα με τρεμάμενη φωνή
‘ έχει σημασία? ‘ την ΄ρωτησα με ένα χαμόγελο.
‘ναι γιατι αν είσαι, είσαι σαν και αυτόν!! Βοηθάς τους ανθρώπους!!’ απάντησε με τα μια τρομερή ένταση στο πρόσωπο και τα μάτια της γεμάτα δάκρια.

‘ κοίτα δεν είναι έτσι.. δεν είμαι καλή απλα πιστεύω πως οι απλοί άνθρωποι δεν φταίνε σε τίποτα. Κατσε…είμαι σαν ποιον?!!’  μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω την ερώτηση και δεν μπορούσα να σκεφτώ καμ’ια πιθανή απάντηση.
‘ τίνα εδώ είσαι!!!!’ ακούστηκε μία φωνή από την αρχή του στενού και μία γυναίκα έτρεξε προς το μέρος μας.
‘μητέρα!!!’ φώναξε η κοπελίτσα και αγκάλιασε την γυναίκα.
Εκείνη με κοίταξε με καχύποπτο βλέμμα και τρόμο αλλά και παράλληλα θυμό.
‘τι έκανες στο κοριτσάκι μου!!!’ ούρλιαξε και έκανε να έρθει προς το μέρος μου αλλα η μικρή την σταμάτησε.
‘μη μητέρα !!με έσωσε!! Είναι καλή είναι σαν τον..!!!’ η μικρή δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της γιατι η μητέρα της της έκλεισε το στόμα.
‘σσσς!!! Μην λες το όνομά του!!! Σε ευχαριστούμε πολύ αντίο!!!’ είπε η μάνα αφήνοντάς με στα κρύα του λουτρού να τις κοιτάζω ενώ έφευγαν τρέχοντας χέρι χέρι. Πάγωσα λίγο στην θέα αυτού του σκηνικού. Δεν ξέρω αν ήταν νοσταλγία ή ζήλια. Απλά η σκέψη πως δεν θα ζούσα ποτέ μια τέτοια στιγμή με την μητέρα μου με τρέλαινε. Αναστέναξα και έκανα μεταβολή. Αφού περπάτησα καμια 50αριά μέτρα ακόμη βρέθηκα στο ξύλινο μπαρ  που είχα αφήσει τόσες αναμνήσεις μέσα. άνοιξα την πόρτα και χτύπησε το καμπανάκι.. Πήγα και κάθισα στην θέση που καθόμουν συνήθως. Το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο. Κοίταξα γύρω μου παρατηρώντας την κάθε λεπτομέρεια. Ήταν ένα ξύλινο μπαρ με ξύλινα τραπέζια και σκαμπό. Το χρώμα που επικρατούσε ήταν το καφέ. Στους τοίχους δεν κρεμόταν τίποτε παρα μόνο πίσω από την μπάρα ένας τεράστιος καθρέπτης κατά μήκος της. Ο μπάρμαν-το άτομο που ανυπομονούσα να δω δεν φαινόταν στο μαγαζί έτσι έκατσα και περίμενα ακούγοντας την  μουσική που έπαιζε χαμηλά από πίσω..

Λίγα λεπτά αργότερα ένας άνδρας εμφανίστηκε πίσω από την μπάρα και με πλησίασε.
‘ένα μπουκάλι ρούμι θα ήθελα.’ Είπα εγώ και εκείνος πήγε να μου το φέρει. Σχεδόν αμέσως ένα μπουκάλι ρούμι βρέθηκε μπροστά μου. Ήπια μια γουλιά.
‘να σας ρωτήσω. Πού μπορώ να βρω τον yahiko?’ είπα στον μπάρμαν ο οποίος με κοίταξε με ένα τρομαγμένο και παράλληλα απορημένο βλέμμα.
‘ για ποιο λόγο θες να δεις τον σχεδόν νεογέννητο γιο μου? Αποκλείεται να τον ξέρεις! Δεν σε έχω δει ποτέ! Ποια είσαι!!’ είπε εκείνος έξαλλος. Εγώ είχα μείνει άναυδη στα λόγια του. Ο κύρος shiro με ήξερε από παιδι και το άλλο το ότι ο yahiko ήταν μωρό μου φαινόταν αδιανόητο! Ήταν 5 χρόνια πιο μεγάλος από εμενα!!! Πάσχιζα να καταλάβω τι συνέβαινε.
‘εε συγνώμη μάλλον δεν μιλάμε για το ίδιο άτομο’ του είπα εγώ και ήπια μια ακόμη γουλιά απ το μπουκάλι μου.ο άνδρας με κοίταξε καχύποπτα και μου γύρισε την πλάτη. Τον κοίταξα προσεχτικά …η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που συνέβαινε. Ήταν ολόιδιος ο shiro μόνο που έμοιαζε πολύ νεότερος.

Ο άνδας πήγε μέσα και εγώ συνέχισα να πίνω το ρούμι μου. Κάτι άνδρες που παίζανε το παιχνίδι με τα ζάρια στο ποτήρι γκάριζαν γιατί έχανα χρήματα. Κάποιοι άλλοι γελούσαν χωρίς λόγο. Ήταν μεθυσμένοι. Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε  και ένα παιδί φώναξε πως έφερε εφημερίδες.
‘δώσε μου μία’ είπα και αφού τον πλήρωσα πήρα την εφημερίδα στα χέρια μου. Σκεφτόμουν πως ίσως αυτή μου έδινε κάποιες απαντήσεις για την τρελή κατάσταση που βίωνα. Διάβασα το πρωτοσέλιδο
<ο shiki ενάντια στον sengoku και τον garp>  ήταν ο τίτλος του θέματος. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά και κρύος ιδρώτας με έλουζε καθώς διάβαζα το άρθρο που αναφερόταν στην μάχη σαν να είχε γίνει μόλις τώρα. Κοίταξα την ημερομηνία έκδοσης της εφημερίδας. Πάγωσα. Αυτό είναι ‘24 χρόνια πριν’ …..ψιθύρισα. τι στο καλό συνέβαινε? Το μυαλ’ο μου μου έπαιζε παιχνίδια? Ονειρευόμουν? ήπια μια πολύ γερή γουλιά καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι γινόταν.

Συγνώμη!!’ φώναξα στον μπάρμαν ο οποίος μιλούσε σε ένα den den mushi ενώ παράλληλα κοιτούσε γύρω του καχύποπτα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο έκλεισε και ήρθε προς το μέρος μου. Φαινόταν νευρικός.
‘πότε εκδόθηκε αυτή η εφημερίδα?’ τον ρώτησα καθώς του την έδωσα. Α
‘ σήμερα εκδόθηκε’’ μου απάντησε αφου την κοίταξε. ‘σήμερα’… σκέφτηκα πως είναι δυνατόν?! Κάτι δεν πάει καλά. Ο μπάρμαν πήρε ένα ποτήρι με ουίσκι και ήρθε και έκατσε μπροστά μου.
‘από πού μας έρχεσαι?’ με ρώτησε καθώς ήπια μια γουλιά. Σκέφτηκα πως δεν έπρεπε να του πω την αλήθεια με όλα αυτά που συμβαίνουν.
‘εμμ έρχομαι από ένα πολύ μικρό νησάκι της νορθ μπλου . αποκλείεται να το γνωρίζεις ‘’ του απάντησα και ήπια και το υπόλοιπο ρούμι που είχε μείνει στο μπουκάλι.
‘αχα…και πως και από τα μέρη μας?’ με ρώτησε ενώ και εκείνος τελείωσε το ποτό του. Όλες αυτές οι ερωτήσεις μου φάνηκαν πολύ ύποπτες.
‘ τιποτα απλά ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο.’ Του απάντησα χαμογελαστά.
Τότε η πόρτα άνοιξε απότομα μία γυναίκα μαριν με άλλους 5 άνδρες εισέβαλαν στο μπαρ. Το πιο αναπάντεχο όμως γεγονός ήταν ότι κοίταξα το πρόσωπον αυτής της γυναίκας. Στην θέα του πάγωσα ολόκληρη.

Λίλη!!! Αυτή είναι!!αυτή είναι που έψαχνε τον γιο μου!!’ φώναξε ο μπαρμαν και οι μαρινς ήρθαν κατά πάνω μου είχα μείνει άναυδη ανίκανη να κάνω την παραμικρή κίνηση. στο άκουσμα του ονόματος της γυναίκας μαριν με διαπέρασε ένας ηλεκτρισμός. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Η  γυναίκα έπεσε επάνω μου και μου έδεσε τα χέρια με χειροπέδες στην πλάτη. Ήταν κανονικές χειροπέδες. Τα δάχτυλά της άγγιξαν το δέρμα μου και με έκαναν να νιώσω μια θέρμη που είχα ξεχάσει πως ήταν.δεν αντέδρασα δεν προσπάθησα ούτε να φύγω ούτε τίποτα. Απλά καθόμουν εκεί και προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να τρέχουν ποτάμι.
‘μαμά…..’ ψιθύρισα.
Πολλές φορές η μοίρα και το μυαλό μας παίζουν παιχνίδια. Εμείς δεν πρέπει να αποτραβιόμαστε από αυτά αλλά αντιθέτως να παίρνουμε μέρος. Γιατι έτσι μπορεί να έχουν την πιο αναπάντεχη κατάληξη. Ο κάθε ένας βέβαια είναι αναγκασμένος να πάρει μέρος αφου κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή , έτσι πρέπει να τα παίξεις όλα για όλα. Η θα κερδίσεις ή θα χάσεις. Η επιλογή είναι δική σου.

Χαρακτήρας: Sakura (Elé Blackheart)
ΧΡ: 12
Belli: 57.000/60.000
Αιτιολόγηση: Μιλάμε πολύ κωλόφαρδος... Έπεσα στην ιστορία που αναφέρεις γεγονότα από αυτές που είχα διαβάσει πριν κανά δυο χρόνια  Κλασικά αυτό με τα ονόματα, βάζε κεφαλαίο πρώτο γράμμα... Διάβαζα τίνα και σκεφτόμουν αρχαία  .
Τα post της μάχης ήταν πολύ καλά (θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτερα βέβαια). Ο λόγος σου εξίσου πάρα πολύ καλός, προσπάθησα να κόψω απ'τα συγκεκριμένα των οδηγιών, αλλά δεν υπήρχε κάτι πέρα από κάτι γράμματα που ξεχνούσες, αλλά ΟΚ. Ότι χάνεις είναι από προσωπική κρίση.
Πάνε αιώνες βέβαια, αλλά η μουντίλα που με έκανε να αποφεύγω τις ιστορίες σου δεν υπήρχε σε αυτήν, ίσα ίσα με έκανες να θέλω να διαβάσω κι άλλο. Τέλος, η πλοκή ήταν φανταστική, παρόλα αυτά πολύ επικίνδυνη, σε σώζει το γεγονός ότι είναι πρώτη ιστορία. (Θα φροντίσω να κλέψω και το 2ο part).

Υ.Γ.: Κυρ-Admin, έγκριση για να πάρω φράγκα! :king: 

Ελέγχθηκε.